دانش نظامی: عامل آتش‌زای ناپالم

تغلیظ سوخت باعث چسبندگی بیشتر و مدت زمان بیشتر اشتعال میشود و اثرگذاری آن را بر علیه اهداف مانند ساختمان و نیروهای پیاده افزایش میدهد.
از این ماده آتش زا نوعی به نام ناپالم B نیز تولید شده است. ناپالم B که نسخه مدرن تر ناپالم محسوب میشود با استفاده از مشتقات پلی استارین بدست میاید. اما اغلب به آن ناپالم گفته میشود با اینکه دارای ترکیبات متفاوتی هستند.

ماده ناپالم در دمای بین ۸۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد می‌سوزد. این ماده نسبت به بنزین در زمان طولانی تری می‌سوزد، راحت تر پراکنده شده و به اجسام می‌چسبد. با توجه به جامد بودن آن استفاده از آن راحت تر بوده و تاثیر بیشتری نیز میگذارد.

این ماده با شروع آتش سوزی سریع باعث کاهش شدید اکسیژن محیط می‌گردد. در نتیجه ناپالم علاوه بر ایجاد انواع سوختگی سطحی و عمیق، موجب خفگی و بیهوشی نیز میگردد. انواع جان‌پناه مانند چاله روباه،تونل، خندق زهکشی و… در برابر این ماده آتش زا مقاوم نیستند. زیرا ممکن است از آتش گرفتن نیرو جلوگیری کند اما اثرات جانبی مانند: گرمازدگی، کم آبی بدن، خفگی، قرار گرفتن در معرض دود یا مسمومیت با منوکسید کربن میتواند موجب مرگ فرد شود. حتی گرمای زیاد تولید شده میتواند زره های نازک را از بین ببرد یا حتی وسیله نقلیه را از کار بیاندازد. یک بمب ناپالم توان آسیب به محیطی بین ۲۱۰۰ تا ۲۵۰۰ مترمربع را دارد.

بعد از مصادره کارخانه های تولید لاتکس در مالایا ، اندونزی ، ویتنام و تایلند تامین لاستیک طبیعی غیر ممکن شد، این موضوع باعث شد شیمیدانان در شرکت های آمریکایی نظیر DuPont و Standard Oil و محققان دانشگاه هاروارد به دنبال کشف جایگزین های مصنوعی باشند. یک تیم از شیمیدان‌های دانشگاه هاروارد به رهبری دکتر لویس فیزر اولین بار موفق به تولید ناپالم مصنوعی در سال ۱۹۴۲ شدند.
اولین تولید ناپالم به شرکت Nuodex Products سپرده شد تا ۱۲ آوریل ۱۹۴۲ این شرکت یک پودر قهوه ای رنگ تولید کرد که وقتی با بنزین مخلوط میشد بشدت چسبندگی و اشتعال پذیری ایجاد میکرد. یکی از همکاران دکتر فیزر پیشنهاد اضافه کردن فسفر به منظور نفوذ بیشتر در بافت ماهیچه انسانی و افزایش کشندگی را داد.

این ماده در جنگ جهانی دوم به عنوان بمباران های آتش (fire bombing campaigns) بر ضد آلمان مورد استفاده قرار گرفت. بیشترین استفاده از این بمب به روش هواپرتاب در طول جنگ جهانی دوم بخصوص در حملات آتش زا علیه شهرهای ژاپن در سال ۱۹۴۵ بود.
بعدها در جنگ کره و ویتنام نیز بمب ناپالم مورد استفاده قرار گرفت. از بمب ناپالم برای سوزاندن جنگل‌ها و برای سوزاندن انسانها با استفاده از شعله افکنهای پیاده نظام به صورت گسترده استفاده شد. دلیل استفاده از ناپالم در شعله افکن‌های پیاده نظام جامد بودن این ماده بود که امکان حمل آن را در مسافت‌های طولانی به سادگی فراهم می کرد. این ماده یک سلاح رایج و اصلی در جنگهای شهری در جبهه متفقین بود که با انواع وسایل مانند: قایقها، تانک و … ترکیب و استفاده میشد.

آمریکا بیش از ۳۵۲۰۰۰ تن بمب ناپالم را در ویتنام، ۲۹۳۵۴ تن در جنگ کره و ۱۵۰۰۰ تن در جنگ ژاپن به کار برده است.

استفاده از ماده ناپالم در حقوق بین الملل بطورکلی ممنوع نیست اما طبق کنوانسیون سازمان ملل در مورد برخی سلاح های متعارف (CCW) استفاده از ناپالم علیه غیرنظامیان ممنوع بوده و جنایت جنگی محسوب می‌شود. آمریکا ۲۱ ژانویه ۲۰۰۹ به این کنوانسون پیوست. اما با این شرط که اگر استفاده از سلاح های موجود در کنوانسیون جان غیرنظامیان را نجات دهد میتوان آن را نادیده گرفت.

منابع:
Napalm