دانش نظامی: ناو هواپیمابر یواس‌اس هری اس. ترومن (CVN-75)

نگاه اجمالی به ناو هواپیمابر یواس‌اس هری اس. ترومن:

این ناو به افتخار هری اس. ترومن، سی‌وسومین رئیس‌جمهور ایالات متحده، نام‌گذاری شده است. ترومن رهبری آمریکا را در برهه‌های حساسی همچون جنگ جهانی دوم و سال‌های آغازین جنگ سرد بر عهده داشت و نقشی مهم در شکل‌دادن به معادلات سیاسی جهان ایفا کرد.

ساخت این ناو عظیم در ۲۹ نوامبر ۱۹۹۳ در کارخانه کشتی‌سازی نیوپورت نیوز در ایالت ویرجینیا آغاز شد. مراسم نام‌گذاری آن در ۷ سپتامبر ۱۹۹۶ برگزار شد؛ تنها چند روز بعد، در تاریخ ۱۳ سپتامبر همان سال، ناو رسماً به آب انداخته شد. مرحله نهایی ساخت در ۲۵ ژوئیه ۱۹۹۸ به پایان رسید و طی مراسمی رسمی در پایگاه نیروی دریایی نورفولک در ویرجینیا، با سخنرانی بیل کلینتون رئیس‌جمهور وقت آمریکا، رسماً به خدمت فعال نیروی دریایی درآمد.

در چارچوب دکترین نظامی آمریکا، ناو هری اس. ترومن نقش محوری در قدرت‌نمایی دریایی دارد. توانایی آن در استقرار سریع یک گروه پروازی بزرگ در هر نقطه از جهان، آن را به ابزاری حیاتی برای واکنش سریع به بحران‌ها و حمایت از منافع ایالات متحده تبدیل کرده است.
گروه پروازی مستقر بر روی این ناو، ترکیبی متنوع از جنگنده‌های برتری هوایی، هواپیماهای تهاجمی، سامانه‌های جنگ الکترونیک و پلتفرم‌های ضدزیردریایی است که این شناور را به یک واحد رزمی مستقل و قدرتمند تبدیل کرده است.

پیشران هسته‌ای این ناو به آن امکان می‌دهد تا بدون نیاز به سوخت‌گیری مجدد، برای مدت‌های طولانی در دریا باقی بماند، ویژگی‌ای که بر ارزش استراتژیک و برد عملیاتی آن می‌افزاید. همچنین، گرایش جدید در طراحی این کلاس از ناوها برای ارتقاء قابلیت‌های ضدزیردریایی، نشان‌دهنده انعطاف‌پذیری دکترین دریایی آمریکا در برابر تهدیدهای نوظهور ژئوپلیتیکی است. در ادامه با قابلیت‌های این شناور به شکل جزئی‌تر آشنا خواهیم شد.

مشخصات فیزیکی USS Harry S. Truman:

این ناو ۳۳۲/۸۵ متر طول دارد و در برخی منابع، این عدد حدود ۳۳۳ متر ذکر شده است؛ طولی که امکان اجرای عملیات گسترده‌ی پروازی را فراهم می‌کند. عرض عرشه پرواز در پهن‌ترین بخش به ۷۶/۸ متر می‌رسد. عرض بدنه در خط آب نیز ۴۰/۸۴ متر است. این تفاوت عرض در بخش‌های مختلف، هم در حفظ تعادل کشتی نقش دارد و هم فضای وسیعی برای عملیات هوایی فراهم می‌سازد.

آبخور ناو، یعنی فاصله عمودی بین خط آب و پایین‌ترین نقطه بدنه، حدود ۱۱/۳ متر است و حداکثر آبخور ناوبری کشتی برابر با ۱۲/۵ متر است. وزن کامل این ناو در حالت بارگیری کامل، چیزی در حدود ۱۰۴۶۰۰ تُن اعلام شده که ظرفیت عظیم آن در حمل هواپیما، مهمات، سوخت و هزاران خدمه را نشان می‌دهد.

عرشه پرواز ناو، مساحتی در حدود ۱۸٬۲۱۵ متر مربع را پوشش می‌دهد. این سطح بزرگ برای انجام پرواز و فرود پیوسته هواپیماها کاملاً مناسب است. طراحی زاویه‌دار این عرشه با ۹ درجه انحراف نسبت به محور طولی ناو، امکان پرواز و فرود هم‌زمان را فراهم کرده است.

جزیره فرماندهی که در سمت راست عرشه قرار دارد، مرکز کنترل پروازهاست و به سامانه‌های ارتباطی و راداری متعددی مجهز است. در داخل کشتی، سه آشیانه بزرگ برای تعمیر و نگهداری هواپیماها تعبیه شده که با درهای ضخیم فولادی از هم جدا شده‌اند تا از گسترش آتش یا انفجار جلوگیری شود. هواپیماها با استفاده از چهار بالابر بزرگ بین آشیانه و عرشه جابجا می‌شوند؛ هر بالابر حدود ۳۶۰ متر مربع مساحت دارد.

در بخش نگهداری نیز ناو به امکانات پیشرفته‌ای مجهز است، از جمله واحد تعمیرات میانی هوانوردی (AIMD) برای تعمیرات تخصصی هواپیماها و کارگاه سیم‌پیچی مجدد موتورها برای نگهداری سیستم‌های الکتریکی، که نقش کلیدی در تداوم توان عملیاتی ناو ایفا می‌کنند.

سیستم پیشران و توزیع برق USS Harry S. Truman:

ناو هواپیمابر ترومن، توانایی عملیاتی چشمگیر خود را مدیون سامانه‌ی پیشرفته‌ی پیشران هسته‌ای‌اش است. در قلب این سامانه، دو راکتور هسته‌ای آبی تحت فشار مدل A4W ساخت شرکت وستینگهاوس قرار دارند که با استفاده از اورانیوم با غنای بالا (HEU) با خلوص ۹۳٫۵٪ حرارت لازم را از طریق فرآیند شکافت کنترل‌شده‌ی هسته‌ای تولید می‌کنند. هر راکتور، حدود ۵۵۰ مگاوات توان حرارتی ایجاد می‌کند که بخار پرفشاری برای راه‌اندازی چهار توربین بخار فراهم می‌سازد. این توربین‌ها، نیروی محرکه‌ی لازم را برای چهار شفت پروانه فراهم می‌کنند که هرکدام به پروانه‌ای پنج‌پره با قطر ۷٫۶۲ متر متصل هستند. این سامانه‌ی نیرومند، به ناو امکان می‌دهد تا به سرعتی بیش از ۵۶ کیلومتر بر ساعت (۳۰ گره دریایی) دست یابد. توان کل محورهای محرک حدود ۱۹۴ مگاوات (برابر با ۲۶۰٬۰۰۰ اسب بخار) برآورد می‌شود.

یکی از مزیت‌های استراتژیک این سامانه‌ی هسته‌ای، پایداری عملیاتی بلندمدت آن است؛ به‌گونه‌ای که ناو می‌تواند بین ۲۰ تا ۲۵ سال بدون نیاز به سوخت‌گیری مجدد به مأموریت‌های رزمی ادامه دهد، که این مزیت در حفظ حضور دائمی در مناطق دوردست جهان بسیار حیاتی است.

علاوه بر سیستم پیشران، سامانه‌ی توزیع برق پیچیده‌ای نیز در ناو وجود دارد که برق لازم برای هزاران سیستم داخلی را تأمین می‌کند. اگرچه جزئیات دقیقی از ساختار این سامانه و تدابیر پایداری آن در برابر آسیب‌های رزمی در منابع ارائه نشده، اما گزارش‌هایی از بروز نقص‌های الکتریکی نشان می‌دهد که طراحی مقاوم و چندلایه برای این بخش از اهمیت بالایی برخوردار است.

علاوه بر برق، بخار تولیدشده توسط راکتورها همچنین برای تأمین انرژی چهار دستگاه پرتابگر بخار مدل C-13 نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. این پرتابگرها، وظیفه‌ی شتاب‌دادن به هواپیماها در هنگام برخاست را بر عهده دارند و بخش کلیدی از توانمندی ناو در عملیات هوایی به‌شمار می‌آیند. در حالی‌که ناوهای جدیدتر کلاس فورد (Ford-class) به سامانه‌ی پرتاب الکترومغناطیسی (EMALS) مجهز شده‌اند.

سامانه‌های رزمی و تجهیزات دفاعی USS Harry S. Truman:

ترومن به مجموعه‌ای جامع از سامانه‌های رزمی مجهز است که برای مقابله با تهدیدات متنوع طراحی شده‌اند. به شکل کلی ناوهای هواپیمابر برای دفاع برد بلند به سایر ناوهای همراه به خصوص ناوشکن‌ها متکی هستند اما این موضوع به معنای بی دفاع بودن شناور نیست. تجهیزات پدافند هوایی برد متوسط و کوتاه به شکل جزیره‌هایی در اطراف بدنه قرار گرفته اند.

در بحث دفاع هوایی برد متوسط، این ناو از موشک RIM-162 سی اسپارو (ESSM) بهره می‌برد؛ موشکی با برد متوسط و هدایت نیمه‌فعال که در سامانه‌های پرتاب هشت فروندی Mk 29 یا سامانه‌های پرتاب عمودی Mk 57 نصب می‌شود. این موشک‌ها در برابر موشک‌های کروز ضدکشتی سریع و با ارتفاع پایین و تهدیدات هوایی دیگر محافظت ایجاد می‌کنند.

برای دفاع در برد نزدیک‌تر، ناو مجهز به دو سامانه پرتاب موشک هدایت‌شونده Mk 49 است که موشک‌های RIM-116 رولینگ ایر فریم (RAM) را حمل می‌کند و هر کدام ظرفیت نگهداری ۲۱ موشک را دارند. موشک RAM سبک و با هدایت فروسرخ طراحی شده تا در فاصله‌های کوتاه، موشک‌های ضدکشتی و تهدیدات نامتقارن را هدف قرار دهد.

در نهایت، به‌عنوان لایه آخر دفاع، ناو از سه سامانه Mk 15 فالانکس (Phalanx CIWS) بهره می‌برد که شامل توپ‌های گت‌لینگ خودکار هدایت‌شونده با رادار است و توانایی مقابله با موشک‌ها و هواپیماهای ورودی در فواصل بسیار نزدیک را دارد.

توانمندی‌های جنگ الکترونیکی ناو با سامانه AN/SLQ-32(V)4 تأمین می‌شود که قابلیت‌های شناسایی غیر فعال، تحلیل و اختلال فعال سیستم‌های راداری دشمن را دارد. همچنین، ناو از سامانه پرتاب فریب Mk 53 نولکا (Nulka) استفاده می‌کند؛ موشکی فریبنده فعال که با ایجاد اثر راداری جعلی، موشک‌های ضدکشتی را به سمت خود جذب می‌کند. علاوه بر این، سامانه‌های غیرفعال مانند چف (پرتابه‌های فلزی با هدف ایجاد سطح مقطع راداری) و فلر (شراره‌های آتش پرحرارت به منظور انحراف سیکرهای حرارتی) برای گمراه‌کردن موشک‌های راداری و فروسرخ به کار گرفته می‌شوند.

لازم به ذکر است این ناو به‌عنوان بخشی از یک گروه ضربتی ناو هواپیمابر (Carrier Strike Group)، از هماهنگی و هم‌افزایی با کشتی‌های همراه مجهز به سامانه ایجیس (AEGIS) شامل ناوهای رهگیر و ناوشکن‌ها بهره می‌برد. سامانه ایجیس پوشش کامل دفاع هوایی و موشکی را برای کل گروه فراهم می‌کند که در مقالات پیشین درباره آن سخن گفته شد.

بیشتر بخوانید: دانش نظامی: سیستم دفاع موشکی ایجیس

حسگر اصلی ناو شامل رادار AN/SPQ-9B است؛ یک رادار پالس داپلر در باند X که کنترل آتش دقیق اهداف هوایی و سطحی را، بر عهده دارد. برای جستجوی هوایی برد بلند، از رادار AN/SPS-49(V)5 استفاده می‌شود که بردی تا ۴۷۵ کیلومتر دارد.

فرود هواپیماها با استفاده از سامانه AN/SPN-46 که یک سیستم فرود دقیق (PALS) است، انجام می‌شود و این سامانه به خلبانان راهنمایی کامل و در همه شرایط آب و هوایی ارائه می‌دهد. کنترل ترافیک هوایی نیز توسط رادار AN/SPN-43C انجام می‌گیرد که وظیفه رهگیری و مدیریت هواپیماهای اطراف ناو را بر عهده دارد.

علاوه بر این، ناو به رادارهای پیشرفته ناوبری مجهز شده است و با بهره‌گیری از رادارهای سه‌بعدی، احتمالاً رادار AN/SPS-48E، اطلاعات لازم را از طریق لینک‌های داده‌ای مانند Link 16 و احتمالاً CEC با دیگر کشتی‌های گروه ضربتی به اشتراک می‌گذارد.

توانمندی‌های هوانوردی USS Harry S. Truman:

ناوهای هواپیمابر همانگونه که از نامشان پیداست توانایی پذیرش هواگردهای متنوعی را دارد. این مجموعه ممکن است شامل ادوات نیروی دریای آمریکا، تفنگداران دریایی یا نیروی هوایی باشد. مجموع تعداد هواگردهای قابل حمل در ناو هواپیمابر یواس‌اس هری اس. ترومن معمولاً حدود ۷۵ فروند است، هرچند این عدد بسته به نیاز مأموریت متغیر است و ظرفیت حداکثری تا ۸۵ تا ۹۰ فروند نیز وجود دارد.

در نگاه کلی از حیث ادوات هوایی ثابت (بال هوایی) مستقر در ناو هواپیمابر USS Harry S. Truman میتوان به این موارد اشاره داشت:

جنگنده‌های اصلی تهاجمی و شکاری این ناو، مدل‌های تک‌سرنشین F/A-18E سوپر هورنت و دو سرنشین F/A-18F هستند. معمولاً کلاس نیمیتز از چهار اسکادران جنگنده-تهاجمی (VFA) بهره می‌برند. جنگنده‌های سبک پنهانکار F-35C و F-35B (نسخه متعلق به تفگداران دریایی) میتوانند از روی ناو عملیات کنند

برای عملیات جنگ الکترونیک، اسکادران جنگ الکترونیک (VAQ) با هواپیماهای EA-18G Growler حضور دارد که نقش حیاتی در ایجاد اختلال و مقابله الکترونیکی دارد.

وظیفه هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد بر عهده اسکادران هشدار هوابرد(VAW) است که از هواپیماهای E-2D Advanced Hawkeye استفاده می‌کند و معمولاً چهار یا پنج فروند از این هواپیماها را شامل می‌شود.

سایر ادوات هوایی همچنین شامل اسکادران پشتیبانی لجستیکی هوایی (VRM)، اسکادران‌های هلیکوپتر نبرد دریایی (HSC) و هلیکوپتر ضربت دریایی (HSM) است که به ترتیب با هلیکوپترهای MH-60S و MH-60R Seahawks عملیات ضد زیردریایی، جستجو و نجات، و پشتیبانی لجستیکی را انجام می‌دهند.

عملیات پروازی در ناو توسط چهار کتاپولت بخار C-13 و چهار سیم گیرنده (arrestor wires) تسهیل می‌شود که امکان پرتاب و بازیابی سریع هواپیماها را فراهم می‌کند. سامانه فرود اپتیکی (OLS) مجهز به لنز فرنسل، به خلبانان در هنگام فرود کمک می‌کند و مسیر دید بصری فرود را نشان می‌دهد.

در شرایط فشار عملیاتی، این ناو قادر است به نرخ بالایی از پروازها دست یابد، به‌طوری که برای ناوهای کلاس نیمیتز گزارش شده تا ۱۲۵ سورتی پرواز تهاجمی در روز قابل انجام است.
نگهداری بال هوایی توسط دپارتمان تعمیرات هوانوردی (AIMD) مستقر در ناو پشتیبانی می‌شود که تعمیرات سطح میانی سیستم‌های هواپیما را انجام می‌دهد. ناو همچنین دارای انبار قطعات یدکی است و استفاده از فناوری چاپ سه‌بعدی فلزی برای برخی قطعات وجود دارد.

تجهیزات و مهمات در انبارهای اختصاصی مهمات نگهداری و مدیریت می‌شوند.

باید توجه داشت که یک ناوهواپیمابر ممکن است با بال هوایی ناو (Carrier Air Wing/ CVW) متفاوتی در هر نوبت اعزام شود که این موضوع بستگی به آمادگی اسکادران‌های هوایی دارد. در آخرین ماموریت اعزامی، این هواپیمابر با بال هوانوردی شماره-۱ به ماموریت اعزام شد که شامل اسکادران‌های زیر است: VFA-11, VFA-143, VFA-81, VFA-136, VAQ-144, VAW-126, HSC-11, HSM-72, and VRM-40

فرماندهی، کنترل، ارتباطات، رایانه‌ها و اطلاعات (C4I):

مرکز اطلاعات رزمی (CIC) در ناو هواپیمابر یو‌اس‌اس هری اس. ترومن به‌عنوان قلب تپنده‌ی فرماندهی و کنترل شناخته می‌شود؛ جایی که داده‌های تاکتیکی جمع‌آوری، پردازش و به‌منظور تصمیم‌گیری عملیاتی در اختیار فرماندهی ناو قرار می‌گیرد. این مرکز جزئی از ساختار یکپارچه C4ISR نیروی دریایی است و با استفاده از ارتباطات ماهواره‌ای امن، اتصال پایدار و قابل اتکایی را در فواصل طولانی حفظ می‌کند. ترومن برای افزایش توانمندی‌های ارتباطی خود از سامانه رادیویی تاکتیکی مشترک (JTRS) و شبکه سازمانی یکپارچه و شناور موسوم به CANES بهره می‌برد. این زیرساخت ارتباطی پیشرفته، امکان اتصال هم‌زمان به شبکه‌های مشترک و ائتلافی را از طریق لینک ۱۶ و سامانه تبادل اطلاعات CEC فراهم می‌سازد و موجب هماهنگی بلادرنگ در عملیات رزمی می‌شود. همچنین، این ناو به احتمال زیاد به سامانه کنترل آتش یکپارچه نیروی دریایی (NIFC-CA) متصل است که با بهره‌گیری از شبکه‌ای از حسگرها و سامانه‌های شلیک‌کننده، توانایی درگیری با اهداف هوایی را تا فواصل بسیار دور گسترش می‌دهد و به شکل مؤثری قدرت دفاع هوایی گروه ضربتی را تقویت می‌کند.

خدمه و سابقه عملیاتی:

کلاس نیمیتز به‌طور معمول حدود ۳٬۲۰۰ نفر پرسنل ناو و نزدیک به ۲٬۴۸۰ نفر خدمه‌ی هوایی را در خود جای می‌دهد. خدمه در بخش‌های مختلفی مانند عملیات، مهندسی، ناوبری، تسلیحات، پزشکی و تدارکات سازماندهی شده‌اند. این کلاس با امکانات متنوعی همراه است؛ از جمله سالن‌های غذاخوری، سالن‌های ورزشی، مرکز رسانه‌ای و کلینیک‌های پزشکی و دندان‌پزشکی. نیازهای لجستیکی نیز به‌صورت درون‌سازمانی تأمین می‌شود؛ مانند تولید آب آشامیدنی از طریق شیرین‌سازی آب دریا و مدیریت زباله‌ها.

ناو ترومن سابقه گسترده‌ای دارد و به‌ دفعات به خاورمیانه اعزام شده است؛ از جمله حضور در خلیج فارس و دریای سرخ به‌منظور پشتیبانی از عملیات‌های «آزادی عراق»، «آزادی پایدار» و «عزم راسخ». این ناو همچنین در دریای مدیترانه به‌عنوان یکی از عناصر کلیدی رزمایش‌های ناتو و پاسخ به تحولات منطقه‌ای ایفای نقش کرده است. مأموریت‌هایی در اقیانوس هند نیز در کارنامه عملیاتی آن ثبت شده‌اند.

با توجه به عمر عملیاتی پیش‌بینی‌شده حدود ۵۰ سال از زمان ورود به خدمت در سال ۱۹۹۸ و با در نظر گرفتن اجرای برنامه نوسازی و سوخت‌گیری میان‌خدمتی (RCOH)، انتظار می‌رود این ناو تا دهه ۲۰۴۰ همچنان یکی از ارکان اصلی قدرت‌ دریایی ایالات متحده باقی بماند. در نهایت، ناو ترومن جای خود را به ناوهای نسل جدید کلاس «جرالد آر. فورد» خواهد داد.

مشخصات ناو هواپیمابر یواس‌اس هری اس. ترومن:

نوع: ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز
کشور سازنده: آمریکا
تولیدکننده: کشتی‌سازی نیوپورت نیوز
ورود به خدمت: ۱۹۹۸
طول: ۳۳۲/۸ متر
عرض: ۷۶/۸
آبخور: ۱۱/۳
پیشران: دو راکتور هسته‌ای A4W با توان ۲۶۰۰۰۰ اسب بخار
برد: بدون محدودیت
سرعت: ۳۰ گره (۵۶ کیلومتر بر ساعت)
وزن: ۱۰۵۶۰۰ تن
تسلیحات:
۲ × سامانه پرتاب Mk 57 موشک RIM-162
۲ × سامانه پرتاب Mk 49 موشک RIM-116
۳ × سامانه دفاع نزدیک فالانکس
هواگرد قابل حمل: ۹۰ جنگنده و بالگرد

تصاویر بیشتر از ناو هواپیمابر یواس‌اس هری اس. ترومن:

استفاده از محتوای تحولات جهان اسلام فقط با ذکر منبع و نام “تحولات جهان اسلام” مجاز است.

منابع:
USS Harry S. Truman – Wikipedia – Facts & Figures – CVN-75 – U.S. Navy – Ship History – USS Truman Guide – Deployment Extension – Command History – Nimitz-Class Aircraft Carriers – New Challenges for Nimitz-Class – USS Truman Photo Album – Mid-Career Overhaul – Successful Ordnance Loading – Ship Departments – ۲۰۲۵ – Deployment Extension – Mediterranean Collision – CENTCOM Commander Visit – RIM-116 Rolling Airframe Missile (RAM) – Evolved Seasparrow Missile (ESSM) – Cooperative Engagement Capability (CEC) – AN/SPQ-9B Radar Set