چشم انداز روابط ایران و پاکستان در پی پیروزی حزب تحریک پاکستان در انتخابات و تأکید این حزب بر روابط مستحکم با ایران

“تحریک انصاف پاکستان”، همان طور که از نامش پیداست حزبی است که راست میانه گرایی مبنای آن است؛ و چارچوب اهداف آنان سیاست های عامه گرایانه و ضد انحصار طلبی و فساد و جوانگرایی و… است.

آنچه که از بررسی ها و اظهارات عمران خان (رهبر و گزینه‌ی این حزب برای نخست وزیری) برمی آید در رابطه با تحولات منطقه چند مسئله را قابل بررسی می‌کند.

۱- حضور پاکستان در ائتلاف سعودی:
آینده حضور پاکستان در ائتلاف سعودی و جنگ یمن با حضور عمران خان در رأس قدرت تا حدودی مبهم است.

البته قدرت ارتش پاکستان در برابر سیاستمداران و تاثیر آنها در به قدرت رسیدن تحریک انصاف، مانع از تصمیم گیری مستقل عمران خان در آینده است ولی عمران خان حضور در ائتلاف سعودی را با توجه به طرفداری سعودیها از آمریکا در فشارهای خارجی به پاکستان می تواند لغو کند. در این راستا باید گفت اقتصاد پاکستان به سعودیها وابستگی دارد و چرخش سیاست خارجی نیازمند جایگزینی اقتصادی جدید است.

۲- روابط با افغانستان:
عمران خان درباره این موضوع از مذاکرات استقبال کرده و از اولویت های آینده خود تلاش بر ایجاد امنیت و صلح افغانستان را عنوان کرده است.

۳- روابط با ایران:

عمران خان در اظهارات خود روابط حسنه با همه همسایگان را جزء اهداف خود اعلام کرده است و در دیدار با سفیر ایران از علاقمندی به گسترش روابط با ایران اطلاع داده است.

پروژه خط لوله صلح از جمله دغدغه های اصلی پاکستان در روابط با ایران است. اما در حال حاضر بخاطر شانه خالی کردن هندوها بدلیل فشار آمریکاییها از پروژه متوقف شده است. (البته هزینه های پروژه هم بسیار بالاست و از توان دو کشور ایران و پاکستان خارج است و ایران تا اعلام آمادگی هندوها بعنوان سومین طرف قرارداد، ادامه اجرای این پروژه را متوقف کرده است.)

صادرات گاز ایران به پاکستان و مراودات تجاری از جمله موضوعات مشترک بین دو کشور است.

خط راه آهن (کویته_زاهدان)، تجارت و ارتباط دریایی از طریق دریای عمان و خلیج گواتر و مبارزه مشترک با تروریسم بخصوص در مرزهای خاکی دو کشور، حمایت ایران از کشمیر در برابر هند، صادرات و واردات دو طرفه و… از جمله موارد مشترک در روابط دو کشور است.

نقش پاکستان در تحولات منطقه با توجه به توان نظامی این کشور قابل توجه است اما وابستگی سیاسی و نفوذ کشورهای خارجی نظیر آمریکا و عربستان سعودی همواره عامل آشفتگی سیاسی و امنیتی در پاکستان بوده است.
در واقع سیاست پاکستان از ابتدای انقلاب اسلامی تابحال همین بوده است که میان ریاض و تهران موضع میانه را اتخاذ کند. (سعودیها را برای ثبات اقتصادی و امنیت داخلی خود حفظ کنند و ایران را بعنوان یه همسایه قدرتمند و پر نفوذ.)

آنچه که از ظرفیت آینده روابط پاکستان با ایران برآیند می‌شود توسعه روابط تجاری و افزایش صادرات گاز به پاکستان است.
همچنین توقع میانجی‌گری میان «تهران_ریاض» از سوی دولت عمران خان و یا لغو همکاری با ائتلاف سعودی در جنگ یمن نابجاست؛ چرا که عمران خان تا ثبات داخلی راه زیادی در پیش دارد و بایستی پایه های دولت عمران خان با ثبات شود که نقش پر رنگی در مسائل منطقه بتواند ایفا کند و یا برای تقابل با سعودیها منافع رابطه با ایران را بر پول سعودیها و فشار آمریکایی‌ها ترجیح دهد که با شرایط فعلی دور از دسترس است…