تسلیم مسلحین احرارالشام در برابر تحریرالشام در سهل الغالب و جنوب ادلب

حکایت مخالفان مسلح سوریه داستان تلخیه. مخالفینی که هر روز بیشتر افراطی میشن و همه درهای گفتگو رو بستن.
این آدمها برای آزادی دست به اسلحه بردن. نمیگم انگیزه هاشون سراسر درست یا نادرست بود ولی در آغاز بخاطر احساس خفقان شورش کردن.
می دونید بعد از ۸ سال جنگ داخلی تلخه که می بینیم کشورشون رو به چه سمتی بردن.
شاید این مردم آزادی نداشتن. اما امنیت نسبی داشتن و رفاهی قابل قبول.
چقدر تلخ که اینهمه آدم به نام آزادی مردن.
بعضی وقتها با خودم فکر می کنم واقعا می صرفید؟
بشار اسد و خاندان اسد به عنوان یه گروه بعثی آنچنان سابقه خوبی در زمینه رفتار با مردمشون نداشتن. در این شکی نیست. اما سوال اینکه بهایی که مردم سوریه برای آزادی پرداختن. یعنی از دست رفتن رفاه و امنیت واقعا بخاطر آزادی بیشتر نیاز بود؟ نیاز بود نیم میلیون آدم قربانی آزادی بشن؟
یه دیکتاتوری قدرتمند و متمرکز که امنیت رو به همراه میاره بهتر از حکومت هرج و مرج و آشوب هست.