آینده سیاسی عراق “برما” یا “با ما” ؟!

سال هاست که رقابتی سخت بر سر نفوذ در منطقه غرب آسیا میان ایران؛ به عنوان قدرت منطقه ای خاورمیانه و آمریکا؛ به عنوان قدرت جهانی وجود دارد. رقابتی که پیروزی در آن برای هریک از طرفین بسیار سرنوشت ساز است زیرا مزایای ژئوپالتیکی منطقه ی خاورمیانه و غرب آسیا تا حدی برای آمریکا اهمیت دارد که سال هاست تمرکز خود را از ابعاد مختلف نظامی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بر این منطقه جلب کرده است.

تنگه هرمز، نفت، بستر مناسب بازار اقتصادی و بسیاری موارد دیگر مولفه هایی هستند که به آمریکا و دیگر کشورهای غربی اجازه دستکشیدن از منابع خاورمیانه را نمیدهد.

یکی از بازیگرانی که نقش اول این رقابت را ایفا میکند کشوری است به نام عراق.
عراق با بزرگترین منابع نفتی دارای ۱۴۳ میلیارد بشکه ذخایر تایید شده میباشد که بستری مناسب و آماده برای استفاده از ابعاد مختلف اقتصادی است که متاسفانه سال های متمادی درگیر جنگ های پی در پی و اخیرا درگیر جنگ با داعش بوده است.

درحال حاضر عراق، از متحدین جمهوری اسلامی ایران محسوب می شود و همکاری های دوجانبه میان این دو کشور خبر از نفوذ دیپلماتیک ایران میدهد اما هیچ وقت نباید از دست های بلند و پنهان آمریکا غافل شد.

ظرفیت عراق برای برخورداری از حمایت آمریکا در ابعاد نظامی و اقتصادی بسیار بالاست و از آن جا که نیاز مبرم عراق به سرمایه گذاریهای خارجی احساس میشود می تواند شریک راهبردی مناسبی برای آمریکا باشد و برای کشوری که همیشه پذیرای دست به نقد کشورهای خاورمیانه بوده است، چه بهتر از این!؟

همچنین عراق نیز می تواند نقش بازیگر میانجی ما بین ایران و کشورهای عربی حوزه خلیج فارس را بازی کند.
در حال حاضر وضعیت بحرانی در عراق حاکم است و آمارهای منتشرشده از سوی اداره بانک جهانی حاکی از آن است که در بین کشورهای آمارگرفته شده عراق کشوری است که به بدترین شکل ممکن اداره می شود و این وضعیت همواره شان حاکمیتی عراق را زیر سوال می برد که این ضعف حاکمیتی، راه نفوذ قدرت های استکباری را هموار میسازد.

از سوی دیگر فساد دولتی عراق بسیار بالاست به نحوی که هنوز نتوانسته اند وضعیت سنیّان آسیب دیده از جنگ با داعش را سامان بخشند.

از دیگر موضوعات حائز اهمیت مسئله اشتغال در عراق است. بیکاری بسیاری از جوانان عراقی یعنی ایجاد بستری مناسب و گسترده برای تاثیرگذاری در افکار عمومی جوانان عراق، که متناسب با عملکرد ایران و آمریکا می تواند چراغ منفعت را به سمت هرکدام برگرداند.

یکی از ترفندهایی که آمریکا در دوران پساداعش اتخاذ کرده، این است که خود را عامل شکست داعش و پیروز مبارزه با تروریسم معرفی می کند و در تلاش است تا نقش مثبت را در درگیری عراق با داعش بازی کند تا بتواند از راه همکاری، نفوذ و سلطه خود را افزایش دهد.

یکی از پروژه های راهبردی و استراتژیک آمریکا پروژه تربیت رهبران آینده عراق است که با تشکیل موسسات آموزشی در زمینه علوم اجتماعی و مهارت های مدیریتی سعی در نفوذ ایدئولوژیک و سیاسی در افکار عمومی رهبران آینده عراق دارند.

زنگ خطر بزرگی به صدا درآمده است، خطر بزرگی که آینده روابط کشورهای منطقه به خصوص متحدان جمهوری اسلامی ایران را در جهت منافع استکباری آمریکا پیش خواهد برد.
نشانه های کمرنگی ار این روند در شعار های تظاهراتکنندگان بحرانهای اخیر در عراق قابل مشاهده است که ایران ستیزی در آن موج می زد تا در نهایت منجر به آتش سوزی کنسولگری های سفارت ایران در عراق شد.

اما ایران!
در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران می تواند با استفاده از بسترهای مشترک اقتصادی موجود میان خود و عراق به همکاری دوجانبه استمرار بخشد تا پیوندهای گسسته شده را محکم کند.
از معضلات دامنگیر عراق اختلافات قومیتی میان کردها و دولت مرکزی است که ایران میتواند با استفاده از بستر ۶۰ درصدی شیعیان عراق از نفوذ خود استفاده کند و در جهت خاموش کردن آتش منازعات گام بردارد که بهره برداری از این بستر مناسب برای ایران، مستلزم آن است که پروژه تربیت رهبران آینده را خنثی سازد زیرا تمرکز آن پروژه بر سکولار کردن شیعیان عراق است و می توان گفت موفقیت آن پروژه به معنای ایجاد شکافی
عمیق میان شیعیان عراق و جمهوری اسلامی ایران است.

در حال حاضررسانه یکی از بزرگترین و با نفوذترین بازیگران بین المللی در روابط میان دولت ها است که با تاثیرگذاری بر اذهان و قلوب انسان ها در جهت منافع خود حرکت می کند.
رسانه های غربی از بزرگترین و بانفوذ ترین رسانه ها هستند که در جهت پیشبرد اهداف استرتژیک آمریکا به منظور توسعه نفوذ در خاورمیانه و غرب آسیا عمل می کنند اما در آن سمت در جبهه مقاومت هیچ رسانه ای برای مقابله و ایفای نقش در جنگ رسانه ای وجود ندارد و رسانه های معاند پیروز جنگ روایت ها هستند.

وضعیت حال حاضر نشانگر آن است که آمریکا با تعیین قوانین بازی و تصاحب زمین بازی در حال تاختن است که جلوگیری از آن مستلزم تمرکز اندیشمندان و دستگاه های اجرایی در حوزه قدرت نرم و جنگ نرم می باشد.