حقوق بین الملل در قاعده غرب، یک انگلیسی مهم‌تر از ده‌ها هزار یمنی

در هفته های اخیر و با حمله به یک  کشتی در دریای عمان که مدیریت آن را شرکت اسرائیلی زودیاک، بر عهده داشت و به کشته شدن دو خدمه کشتی که یکی انگلیسی و دیگری شهروند رومانی بود منجر شد، شاهد هیاهوی رسانه ای و حقوقی کشورهای غربی با محوریت آمریکا و انگلیس و رژیم صهیونیستی بودیم. به نحوی که این کشورها حتی خواستار مطرح کردن موضوع در سازمان ملل بودند.

در پی این حادثه که تقریبا تمام مقامات مطرح آمریکا، انگلیس و یکی دو کشور دیگر از جمله نخست وزیر، وزیر امور خارجه، مسئولان نظامی و… در مورد آن موضع گیری و صحبت کردند و در پی طرح ادعاهایی غیر قابل اثبات خواهان محکومیت ایران بودند، اکثر رسانه های غربی آن را بازنشر دادند و درباره خطرات و پیامدهای آن ساعت‌ها برنامه خبری کارکرده و گزارش های بسیاری رقم زدند. خط خبری در تمام این اظهار نظرها بخصوص صحبت های نخست وزیر انگلیس، ضمن ابراز نگرانی از تکرار چنین حوادثی، تقاضا برای احترام به آزادی حقوق ناوبری و تجارت کشورها در جهان بود.

دو نکته در مورد این اظهار نظرها بسیار قابل توجه است، اول آنکه آیا احترام به حقوق کشتیرانی و تجارت بین الملل تنها شامل احترام به حقوق کشورهای غربی است؟ آیا زمانی که کشتی های عازم یمن که حامل سوخت، دارو و مواد غذایی هستند در راه ر سیدن به این کشور توقیف می شوند و یا کشتی های ایرانی در دریای سرخ مورد حمله قرار می گیرند، حقوق بین الملل و کشتیرانی نقض نمی شود و چرا رسانه های غربی از لزوم احترام به این حقوق در جهان صحبت نمی کنند.

دوم آیا این رسانه ها که البته ماهیت دوگانه خود را بارها نشان داده اند، از وضعیت وخیم چندین ساله انسان های در محاصره یمن و نقض حقوق ابتدایی آنان شامل دریافت محموله های غذا و دارو، ابراز نگرانی نمی کنند. چگونه می شود که برای مدعیان حقوق بشر در غرب که صدها رسانه در اختیار دارند جلوه خون یک انگلیسی بسیار بیشتر از خون ده ها هزار یمنی است که با هدایت و سلاح کشورهای غربی طی محاصره چندین ساله کشته می شوند.

آنچه امروز مسلم است حقوق بشر و سازمان های بین المللی، تنها گروگانی در دست کشورهای غربی است برای اعمال حاکمیت و القای نظرات خود بر دیگر کشورها وگرنه سال هاست افکار عمومی دنیا این نکته را درک کرده که هیچ وقت رسانه های مدعی حقوق بشر و سازمان های بین المللی در غرب، نگران جنایاتی که کشورهای خودشان در آن دست دارند، نمی شوند و خیلی ساده و بدون هیچ اقدام عملی موثری از کنار آن عبور می کنند.