پرسش مخاطب: ایران در افغانستان از چه کسی باید حمایت کند؟

در حال حاضر ساختار سیاسی افغانستان پس از فروپاشی دولت اشرف غنی شکل نگرفته و اکنون ما شاهد ساختاری هستیم که تنها به لحاظ نظامی و رسانه‌ای شکل گرفته است. بنابراین برای تحلیل و بررسی تنازعات و صحبت از جوانب تشکیل حکومت و… فعلا زود است.

اما به طور کلی می‌توان ساختار فعلی جریان‌های افغانستان را به موارد زیر دسته‌بندی کرد:

۱- طالبان (سیاسی و نظامی)
۲- شورای هماهنگی متشکل از کرزی، عبدالله و حکمتیار (سیاسی و نظامی)
۳- جریان‌های شیعه به رهبری خلیلی، محقق و… (سیاسی و نظامی)
۴- جریان‌های دیگر نظیر صلاح الدین ربانی رهبر حزب جمعیت اسلامی و سایرین. (سیاسی)
۵- احمد مسعود (نظامی)

جریان‌های شیعه در افغانستان صاحب نظرات مختلف در جهت گیری‌های سیاسی هستند و به دلایل مختلف در تنازعات چهل سال اخیر افغانستان اتحادی در مواضع خود نداشته‌اند.
مقبولیت احمد مسعود نیز در یک قوم (تاجیک) و یک منطقه (پنجشیر) افغانستان جریان دارد و وی نسبت به سایر رقبای خود پیشینه سیاسی و نظامی قوی‌ای ندارد.
طالبان نیز تاکنون در سیاست خود انعطاف‌پذیری خاصی نشان نداده و توان جذب سایر جریان‌ها را ندارد.
افرادی نظیر عبدالله، کرزی و… نیز به واسطه‌ی غرب‌گرایی گذشته و مواضع ضعیف فعلی شان کارکرد آنچنانی در تحولات افغانستان ندارند.

حال در چنین شرایطی که دولت رسمی افغانستان فروپاشیده و هیچ یک از جریان‌های یادشده اجماعی در جریان‌های سیاسی و شاخصی برای کسب رای اکثریت مردم را صورت نداده‌اند، ایران بر چه مبنا و چه دلایلی بایستی از یک طرف و یا یک جریان در افغانستان حمایت کند؟ بی شک حمایت سیاسی و نظامی از یک طرف ناقض موضع ایران مبنی بر “میانجی‌گری” و “اتحاد افغانستان” است. نتایج این موضوع در کنار حمایت پاکستان، تاجیکستان، ترکیه و سایر کشورهای منطقه از جریان‌های موجود، چیزی جز “تداوم جنگ” و “تجزیه افغانستان” ندارد که در چهل سال گذشته آزمایش شده است.
به خاطر داشته باشیم که طرح تجزیه کشورهای اسلامی و همچنین تداوم جنگ در منطقه استراتژی اصلی غرب و اسرائیل در منطقه است و استراتژی محور مقاومت در مقابل آن اتحادطلبی و برقراری صلح است. همان طور که این ماموریت حزب الله در لبنان و سوریه، انصارالله در یمن، حشدالشعبی در عراق و… حفظ اتحاد بوده است.