چرا دولت باکو به وزیر امور خارجه ایران توهین کرد؟! (ویدیو)

اصولا کشور کوچک و کم جمعیت جمهوری آذربایجان که عمق استراتژیک خاصی ندارد و همواره تحت هویت تاریخی و سرزمینی ایران قرار میگیرد؛ از ترس فروپاشی دولت لائیک فعلی و برای پوشش کاستیها و نقصهایش همیشه و تای جای ممکن دست به فرافکنی میزند. از این رو، دولت باکو در مراحل مختلف از تاریخ سیاسی این کشور تازه تاسیس، همیشه برای انحراف افکار عمومی از مسائل مهم این کشور دست به عملیات‌های روانی متعدد زده است. مثال‌هایی از این دست فراوان است.

دومین حمله به نارداران و بازداشت اعضای «جنبش اتحاد مسلمانان» پس از افشای کودتای «سازمان امنیت ملی آذربایجان» انجام شد. روس‌ها با نجات دولت الهام علیف مانع سرنگونی وی شدند و او برای انحراف افکار عمومی به قلع و قمع فعالان دینی پرداخت.

دولت علیف در پرونده ترتر هم توقف اجباری عملیات نظامی چهار روزه در آوریل با اولتیماتوم روسیه را با اتهام زنی به نظامیان کشورش بابت افشای اطلاعات نظامی و همکاری با ارمنستان و شکنجه و کشتار آنها لاپوشانی کرده است.

دولت باکو در قبال ایران نیز ناتوانی خود را در تحمیل قاعده بازی به تهران به شکل دیگری بُروز می‌دهد. موج نخست عملیات روانی علیه جمهوری اسلامی ایران و تحریک مقامات تهران برای آغاز تنش راه به جایی نبرد. طی این عملیات روانی «رهبر جمهوری اسلامی ایران» هدف حملات لفظی قرار گرفت ولی بردباری در تهران مانعی بر سر راه باکو بود. باکو به عنوان مهره اسرائیل قصد داشت با ایجاد یک بحران تازه تهران را به یک واکنش نظامی وادار کند. اثرات استفاده تهران از گزینه نظامی می‌توانست باعث بوجود آمدن مشکلاتی مانند فعال سازی بند هفت منشور سازمان ملل، توقف توافق برجام برای همیشه و شناسایی ایران به عنوان یک کشور متجاوز و مخل نظم بین المللی شود؛ موضوعی که به دنبال آن، بهانه های لازم برای باز شدن پای ناتو به منطقه قفقاز را تسریع میکرد و همچنین روند عادی سازی روابط ایران با عربستان و اتحادیه عرب را دستخوش تغییرات و مشکلاتی میکرد. ذکر این نکته بسیار مهم است که بهبود روابط تهران با اتحادیه عرب، رویای جبهه غربی برای فشار بر ایران به وسیله کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس را تقریبا بر باد داده است.

بازی باکو در ماجرای تیراندازی به سفارت این کشور در تهران هم جالب توجه است. تخلیه سفارت پس از تیراندازی و راه اندازی نمایش رسانه ای بسیار وسیع با حواشی گوناکون در رسانه های آذربایجان هم یکی دیگر از بازی های دولت باکو برای لاپوشانی نقش شهروند وهابی آذربایجانی و هماهنگ کننده حمله تروریستی به مرقد شاهچراغ بود. این بازی با تمام تحریکات باز به جایی نرسید و آنها از تهران به تبریز رفتند.

دولت باکو در ماجرای درخواست تحویل فهرست ۴۰ نفری شهروندان منتقد دولت باکو که در ایران ساکن هستند هم موفقیتی کسب نکرده است. بازداشت و بازجویی سه تن از اعضای جنبش مقاومت اسلامی آذربایجان معروف به حسینیون و سپس رفع سو تفاهم ها هم نشان داد که باکو در این پرونده هم شکست خورده است. لاپوشانی و فراکنی در عدم موفقیت در این پرونده هم با قلع و قمع گسترده شهروندان متدین آذربایجانی در جمهوری آذربایجان و با نمایش رسانه ای گسترده انجام شد.

اخیرا روسیه که به نوعی متحد جمهوری آذربایجان محسوب می‌شود، برای نخستین بار مقام‌های دولت باکو را به مراسم رژه نهم می و روز پیروزی در مسکو (سالروز فتح برلین) دعوت نکرد! همچنین روسیه و ایران در پرونده اتصال زمینی کریدور شمال به جنوب قرارداد راه آهن رشت به آستارا را بدون تفاهم با آذربایجان امضا کرده اند.

اکنون، پس از دو رویداد مذکور و پس از ناکامی‌های بزرگ پیشین، علیف به عنوان مهره غرب، دور جدید توهین‌ها و تحقیرها علیه ایران را، این بار با محوریت حسین امیر عبداللهیان وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران آغاز کرده است. در روزهای اخیر و در یک شوی تلویزیونی، فردی به‌عنوان حسین امیر عبداللهیان برای شرکت در یک مسابقه تلویزیونی جهت پاسخ به سوالات و دریافت جایزه ۲۰۰ ماناتی وارد استودیو می‌شود. بازیگر نقش وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران با لهجه غلیظ تالشان به زبان آذربایجانی سخن می‌گوید! سوالات این شوی تلویزیونی به گونه ای طراحی شده که حاوی اطلاعات و القاهای دروغ به بیننده و در برگیرنده ادعاهای غلط باکو نسبت به تاریخچه بین دو کشور و روابط باکو با تهران است.

در پایان مسابقه هم وزیر امور خارجه برنده می‌شود و مبلغ جایزه خود را نه به مانات که به ریال درخواست می‌کند و یک کیسه اسکناس به او داده می‌شود تا قدرت مانات پول آذربایجان در برابر ریال ایران به رخ کشیده شود.

توهین به یک مقام رسمی ایرانی در این سطح در رسانه رسمی یک کشور دیگر، امری طنز و یا معمولی محسوب نمی‌شود؛ بلکه تنها نشان از دشمنی عمیق دارد. اینجاست که مقام‌های وزارت امور خارجه در خیابان ملل تهران باید گوش به زنگ شوند که چگونه با چنین دولتی رابطه برقرار ‌کنند.

پذیرش شروط برای عادی سازی رابطه به امید اینکه دولت باکو به دوران ماه عسل با تهران بازگردد غیر قابل باور است. همان قدر که در تهران به منتقدان باکو فشار وارد می‌کنند در باکو برای مخالفان تهران سنگ تمام می‌گذارند. می‌توان گفت که دولت باکو تلاش می‌کند با سیاست تهاجمی، توپ را در زمین حریف خود بیندازد تا مجبور به دفاع نشود. رویکرد یک بام دو هوای ایران در قبال دولت باکو، یک بار برای همیشه باید تغییر کند!