دانش نظامی: راکت‌انداز چندگانه ام۱۴۲ هیمارس

هیمارس مخفف عبارت HIgh Mobility Artillery Rocket System (HIMARS) به معنی سامانه راکتی توپخانه با تحرک بالا است. راکت‌انداز هیمارس از یک ماژول پرتابگر به همراه جرثقیل یکپارچه و یک سامانه کنترل آتش که بر روی شاسی استاندارد پنج تنی از خانواده FMTV نصب شده، تشکیل شده است. کامیون‌های FMTV (Family of Medium Tactical Vehicles) یا خانواده وسایل نقلیه تاکتیکی متوسط، نوعی کامیون ۶×۶ استاندارد چرخدار ارتش آمریکا با کابین زرهی است که برای استفاده به عنوان حامل پرتابگر هیمارس مورد استفاده قرار گرفته است. سامانه راکتی هیمارس توانایی پرتاب راکت و موشک‌های هدایت دقیق را دارد.

تاریخچه:
با توسعه موشک‌های کوتاه برد در اواخر دهه ۱۹۷۰ نیاز به پرتابگرهای مناسب نیز دیده شد و به توسعه M270 انجامید. قبل از پایان جنگ سرد نیاز به یک پرتابگر چندگانه سبک بسیار دیده می‌شد. اما با پایان جنگ سرد این پروژه کنار گذاشته شد. ولی در جنگ اول خلیج فارس با توجه به هزینه بسیار بالای انتقال هوایی پرتابگرهای M270 که موجب شد M270 در موج اول حملات حضور نداشته باشد، توسعه پرتابگر سبک HIMARS از اوایل سال ۱۹۹۱ آغاز شد. اولین آزمایش این پروژه با پرتابگر قدیمی Honest John و در میدان آزمایش موشک White Sands انجام شد.

شرکت خصوصی Loral Vought Systems به عنوان سرمایه‌گذار وارد پروژه هیمارس شد. این شرکت بعدا توسط شرکت لاکهید مارتین خریداری شد و امروزه با نام Lockheed Martin Missiles and Fire Control (MFC) شناخته می‌شود و زیرمجموعه لاکهید مارتین محسوب می‌گردد.

این سیستم در سال ۱۹۹۳ به نمایش عمومی گذاشته شد و در سال ۱۹۹۶ فرماندهی موشکی ایالات متحده آمریکا قراردادی ۲۳.۲ میلیون دلاری برای ساخت چهار نمونه اولیه با شرکت لاکهید مارتین منعقد کرد. اولین نمونه‌ها در سال ۱۹۹۸ تحویل سپاه هفدهم هوابرد شد.

در ژوئیه ۱۹۹۸، ارتش یک شلیک آزمایشی با موشک ATACMS را انجام داد. در دسامبر ۱۹۹۹، فرماندهی هوانوردی و موشکی با لاکهید مارتین قراردادی ۶۵ میلیون دلاری برای توسعه مهندسی و ساخت امضا کرد. طبق این قرارداد، لاکهید مارتین شش HIMARS را در اواخر سال ۲۰۰۱ برای ارزیابی ارتش تحویل داد. در آوریل ۲۰۰۳، ارتش قراردادی ۹۶ میلیون دلاری به لاکهید مارتین برای شروع تولید اولیه با نرخ پایین منعقد کرد.

در ۲۵ مارس ۲۰۰۹، لاکهید مارتین خبر از شلیک آزمایشی موشک Advanced Medium-Range Air-to-Air Missiles (AMRAAM) از پرتابگر هیمارس داد. شلیک این موشک هوا به هوا از هیمارس که در پروژه SLAMRAAM (Surface Launched AMRAAM) نیز حضور داشت و بر روی یک هاموی نیز نصب و شلیک شده بود، در قالب پروژه “common launcher” یا “پرتابگر مشترک” انجام شد.

در اکتبر ۲۰۱۷، با استفاده از یک پرتابگر HIMARS مستقر بر روی عرشه ناو آب خاکی USS Anchorage (LPD-23) راکتی را از دریا به سمت یک هدف زمینی در فاصله ۷۰ کیلومتری شلیک و هدف با موفقیت منهدم شد.

پس از آغاز جنگ اوکراین در سال ۲۰۲۲، لاکهید مارتین میزان تولید پرتابگر HIMARS را به ۶۰ پرتابگر در سال افزایش داد. در اکتبر ۲۰۲۲، این شرکت اعلام کرد که تولید را به ۹۶ پرتابگر در سال افزایش خواهد داد، تا افزایش تقاضای ناشی از جنگ را پاسخ دهد.

هیمارس به عنوان یک پرتابگر چند منظوره امروزه طیف وسیعی از تسلیحات را حمل می‌کند اما کاربرد اصلی این سلاح در بخش توپخانه و شلیک انواع راکت و موشک است.

طراحی:
هیمارس یک سامانه پرتابگر چندگانه (multiple launch rocket system-MLRS) سبک است که توسط ایرباس A400M Atlas و C-130 Hercules قابل حمل است. این پرتابگر در حال حاضر مهماتGuided Multiple Launch Rocket System (GMLRS) و موشک‌های Army Tactical Missile System (ATACMS) را حمل و شلیک می‌کند.

هیمارس از نظر طراحی شبیه به سامانه M270 Multiple Launch Rocket System (MLRS) است با این تفاوت که هیمارس از یک خودرو زرهی ۶×۶ با قدرت تحرک بالا و وزن کلی ۱۶۲۵۰ کیلوگرم بهره می‌برد، ولی M270 از یک خودرو زرهی شنی‌دار با وزن کلی ۲۴۰۴۰ کیلوگرم استفاده می‌کند. M270 دارای دو غلاف حمل مهمات با توان حمل ۱۲ راکت GMLRS یا ۲ موشک ATACMS و یا ترکیبی از این دو نوع است. در حالی که HIMARS دارای یک غلاف مهمات با توان حمل ۶ راکت GMLRS یا یک موشک ATACMS است.

کامیون FMTV در ابتدا توسط شرکت Armor Holdings تولید می‌شد. تا اینکه در سال ۲۰۰۷ این شرکت توسط شرکت BAE Systems Mobility & Protection Systems خریداری شد و این شرکت برتانیایی به عنوان تولید کننده اصلی قطعات FMTV تا سال ۲۰۱۰ به تولید کامل این کامیون‌ها می‌پرداخت. سپس از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۷ کامیون FMTV توسط شرکت Oshkosh تولید و عرضه گردید. اما از سال ۲۰۱۷ این کامیون ها توسط Lockheed Martin Missiles and Fire Control (MFC) مونتاژ و تولید می‌شود.
این کامیون از موتور Caterpillar 3115 ATAAC با توان ۲۹۰ اسب بخار استفاده می‎‌کند، که امکان رسیدن به سرعت ۸۵ کیلومتر در ساعت را به آن می‌دهد. حداکثر برد این کامیون ۴۸۰ کیلومتر است.

همانطور که پیش از این اشاره شد هیمارس از یک پرتابگر ماژولار به همراه جرثقیل یکپارچه، برای لود غلاف‌های مختلف بهره می‌برد، که امکان حمل چند غلاف بسته به مهماتی که شلیک می‌کند، وجود دارد. این جرثقیل که به دو خدمه نیاز دارد، در عرض ۴-۵ دقیقه یک غلاف جدید را بارگذاری می‌کند. پرتابگر HIMARS دارای سه خدمه شامل راننده، توپچی و فرمانده است.

تسلیحات:
هیمارس توان حمل و شلیک راکت‌های معمول، راکتهای توپخانه‌ای هدایت دقیق و همچنین موشک‌های مخصوص به خود که در زرادخانه ایالات متحده موجود است را دارد. این موارد شامل مهمات زیر می‌باشد:
راکتهای MLRS:
راکت‎‌های (multiple launch rocket system (MLRS مجموعه‌ای از راکت‌های ۲۲۷ میلیمتری است. بیشتر این نوع از راکتها دارای دقت بسیار کم بوده و به‌صورت فوجی شلیک می‌شوند. البته تعداانواع راکت MLRS عبارت است از:
راکت M26: حامل ۶۴۴ فروند مهمات DPICM M77. برد: ۱۵-۳۲ کیلومتر.
راکت M26A1 ER: حامل ۵۱۸ گلوله فرعی M85. برد: ۱۵-۴۵ کیلومتر.
راکت M26A2 ER: حامل ۵۱۸ گلوله فرعی M77. برد: ۱۵-۴۵ کیلومتر.
راکت AT2 نمونه آلمانی M26: حامل ۲۸ مین ضد تانک AT2. برد: ۱۵-۳۸ کیلومتر.
راکت M28A1: راکت تمرینی با برد کاهش یافته (RRPR) و برد ۹ کیلومتر.
راکت M28A2: راکت تمرینی با برد کاهش یافته و کم هزینه (LCRRPR) و برد ۹ کیلومتر.

مهمات GLSDB:
مهمات GLSDB یک بمب هدایت شونده کم قطر زمین پایه است. این بمب ترکیبی از راکت M26 و بمب کم قطر GBU-39 است که با هدف بکارگیری و پرتاب از روی زمین توسط دو شرکت SAAB و Boeing توسعه و تولید شده است. بمب هدایت شونده GLSDB مخفف عبارت Ground Launched Small Diameter Bomb سلاحی است که به بمب قطر کوچک (SDB) GBU-39 بوئینگ که توسط هواپیما پرتاب میشود این اجازه را میدهد تا از پرتابگرهای زمینی مختلف پرتاب شود. این بمب قادر است توسط سامانه های راکتی مانند سامانه پرتاب چندگانه M270 و M142 HIMARS پرتاب شود. برد این مهمات قابل هدایت دقیق ۱۵۰ کیلومتر است.

بیشتر بخوانید: دانش نظامی: مهمات هدایت شونده GLSDB

راکت‌های GMLRS:
سامانه پرتاب چندگانه راکت‌های هدایت‌شونده (Guided Multiple Launch Rocket System-GMLRS) مجموعه‌ای از راکت‌های ۲۲۷ میلیمتری قابل هدایت است که برد بیشتری نسبت به راکت‌های MLRS داشته و از هدایت ترکیبی GPS و اینرسی بهره میبرد. این راکت‌ها از سال ۲۰۰۵ در دسترس بوده و امکان تولید ۹۰۰۰ عدد در سال از این نوع راکت وجود دارد. انواع راکت GMLRS شامل موارد زیر است:
راکت M30: حامل ۴۰۴ گلوله فرعی DPICM M101 با برد ۱۵-۹۲ کیلومتر که بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۹ تولید شد و به نفع M30A1 متوقف شد. راکت‌های باقی‌مانده M30 با سرجنگی M30A1 یا M31A1 به‌روزرسانی شدند.
راکت M30A1: دارای کلاهک Alternative Warhead (AW) که شامل ۱۶۰۰۰۰ قطعه تنگستن بوده و سرجنگی ۹۱ کیلوگرمی با قدرت انفجاری بالا است. در سرجنگی AW مشکل عدم انفجار سرجنگی متعارف حل شده است. این راکت دارای برد ۱۵-۹۲ کیلومتر بوده و از سال ۲۰۱۵ تولید می‌شود.
راکت M30A2: دارای کلاهک AW با برد ۱۵-۹۲ کیلومتر که نسبت به نمونه M30A1 با سامانه پیشرانه مهمات غیر حساس (Insensitive Munition Propulsion System-IMPS) بهبود یافته و از سال ۲۰۱۹ در حال تولید است.
راکت M31: دارای کلاهک یکپارچه (unitary) با وزن ۹۱ کیلوگرم حاوی ۲۳ کیلوگرم ماده منفجره قوی PBX-109 است. این راکت دارای برد ۱۵- ۹۲ کیلومتر بوده و از سال ۲۰۰۵ تولید می‌شود.
راکت M31A1: دارای کلاهک یکپارچه (unitary) با وزن ۹۱ کیلوگرم و قدرت انفجاری بالا است. برد این نمونه ۱۵-۹۲ کیلومتر بوده و از فیوز چند حالته جدید که امکان انفجار در ارتفاع یا انفجار با برخورد و انفجار با تأخیر را دارد، استفاده می‌کند.
راکت M31A2: از کلاهک یکپارچه (unitary) با وزن ۹۱ کیلوگرم و قدرت انفجاری بالا استفاده کرده و برد آن ۱۵-۹۲ کیلومتر است. نسبت به M31A1 از سامانه پیشرانه مهمات غیر حساس (IMPS) بهره می‌برد و از سال ۲۰۱۹ تولید می‌شود.
راکت‌ ER GMLRS: برد این راکت به ۱۵۰ کیلومتر افزایش یافته است. ER GMLRS از موتورهایی با ابعاد کمی بزرگتر استفاده می‌کند. بدنه جدید طراحی شده و هدایت توسط باله‌های دم انجام می‌شود. امکان حمل شش عدد از این راکت در هر غلاف وجود دارد. ER GMLRS از دو نوع سر جنگی unitary و AW پشتیبانی می‌کند. آزمایشاتی برای اصابت در برد ۵۹ کیلومتر و ۸۰ کیلومتر بر روی این راکت انجام شده و توانسته است به برد ۱۳۵ کیلومتر نیز دست پیدا کند. هدف اصلی اصابت دقیق اهداف در برد ۱۵۰ کیلومتر است. پیش بینی می‌شود این راکت در سال مالی ۲۰۲۳ وارد خط تولید شود.

موشک‌های ATACMS:
سامانه موشکی تاکتیکی ارتش (Army Tactical Missile System-ATACMS) مجموعه‌ای از موشک‌های زمین به سطح ۶۱۰ میلی‌متری با برد تا ۳۰۰ کیلومتر است. هر غلاف توان حمل یک موشک ATACMS را دارد. از سال ۲۰۲۲، تنها M48، M57 و M57E1 در زرادخانه ارتش ایالات متحده باقی مانده‌اند.
موشک M39 (ATACMS BLOCK I): این موشک از هدایت اینرسی استفاده می‌کند و امکان حمل ۹۵۰ بمب Anti‑materiel و ضد نفر (APAM) M74 را دارد. M39 دارای برد ۲۵-۱۶۵ کیلومتر بوده و تعداد ۱۶۵۰ فروند از آن بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۷ تولید شده، که به نفع M39A1 متوقف شد. موشک‌های M39 باقی‌مانده به موشک‌های M57E1 به‌روزرسانی می‌شوند. M39 تنها نوع ATACMS است که می تواند توسط همه انواع MLRS و HIMARS شلیک شود.
موشک M39A1 (ATACMS BLOCK IA): این موشک حامل ۳۰۰ بمب M74 APAM بوده و از هدایت GPS بهره می‌برد. برد آن ۲۰ تا ۳۰۰ کیلومتر است و تعداد ۶۱۰ فروند از آن بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۳ تولید شده است. باقیمانده موشک‌های M39A1 به موشک‌های M57E1 به‌روزرسانی شده است. M39A1 و همه موشک‌های ATACMS معرفی‌شده پس از آن تنها با M270A1 (یا انواع آن) و HIMARS قابل استفاده هستند.
موشک M48 (ATACMS Quick Reaction Unitary-QRU): این موشک حامل کلاهک WDU-18/B با ۲۳۰ کیلوگرم مواد شدید الانفجاربود، که از هدایت GPS بهره می‌برد و دارای برد ۷۰ تا ۳۰۰ کیلومتر است. ۱۶۷ فروند از این موشک بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۴ تولید شد، که تولید به نفع M57 متوقف شد. موشک‌های M48 باقی مانده در زرادخانه ارتش ایالات متحده و تفنگداران دریایی ایالات متحده باقی مانده است.
موشک M57 (ATACMS TACMS 2000): این موشک مانند M48 از هدایت GPS و سرجنگی WAU-23/B بهره می‌برد. برد آن ۷۰ تا ۳۰۰ کیلومتر بوده و ۵۱۳ فروند از آن بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۳ تولید شد.
موشک M57E1 (ATACMS Modification-MOD): موشک M57E1 در حقیقت یک ارتقا بر روی موشک‌های M39 و M39A1 است. که شامل استفاده از هدایت GPS ، موتورهای اصلاح شده، نرم افزار و سخت افزار ناوبری و هدایت به روز شده، استفاده از سرجنگی WAU-23/B به جای بمب‌های M74 APAM و استفاده از یک فیوز مجاورتی برای انفجار در ارتفاع است. تولید در سال ۲۰۱۷ با سفارش اولیه ۲۲۰ فروند جهت ارتقا مدل‌های قبلی آغاز شد. این برنامه قرار است در سال ۲۰۲۴ با معرفی موشک ضربه دقیق (PrSM) به پایان برسد که جایگزین موشک های ATACMS در زرادخانه ایالات متحده خواهد شد.

موشک PrSM:
موشک اصابت دقیق (Precision Strike Missile-PrSM) سری جدیدی از موشک‌های هدایت شونده با GPS است که در سال ۲۰۲۴ جایگزین موشک‌های ATACMS می‌شود. PrSM دارای یک کلاهک جدید (area-effects warhead) طراحی شده با اثرات انفجاری بالا بوده و دارای برد ۶۰ تا ۴۹۹ کیلومتر است. هر غلاف راکتی توان حمل دو موشک PrSM را داشته و امکان شلیک این موشک‌ها از M270A2 و HIMARS بوجود دارد. از سال ۲۰۲۲، PrSM با نرخ پایین با ۱۱۰ موشک تولید شده و به ارتش ایالات متحده تحویل داده شده است. PrSM در سال ۲۰۲۳ وارد خدمات عملیاتی می‌شود.

سفارشات و تحویل HIMARS:
در ژانویه ۲۰۰۰، لاکهید مارتین یک قرارداد EMD (توسعه مهندسی و ساخت) برای ارائه شش پرتابگر HIMARS دریافت کرد. دو پرتابگر دیگر HIMARS تحت یک برنامه دو ساله ارزیابی کاربر برای تفنگداران دریایی ایالات متحده سفارش داده شد.

ارتش ایالات متحده و تفنگداران دریایی در مارس ۲۰۰۳ قراردادی را برای تولید اولیه با نرخ پایین (LRIP) شامل ۸۹ پرتابگر برای ارتش و چهار پرتابگر برای USMC امضا کردند. در ژانویه ۲۰۰۴، دومین قرارداد LRIP برای ۲۵ پرتابگر برای ارتش و یکی برای USMC منعقد شد. سومین قرارداد شامل ۳۷ پرتابگر برای ارتش و یک پرتابگر برای USMC در ژانویه ۲۰۰۵ امضا شد. در مجموع خرید ۹۰۰ پرتابگر توسط ارتش ایلات متحده برنامه ریزی شده است.

در سپتامبر ۲۰۰۶، امارات متحده عربی درخواست فروش نظامی خارجی (FMS) شامل ۲۰ پرتابگر HIMARS به همراه مهمات شامل ۱۰۱ موشک ATACMS block 1A و ۱۰۴ عدد راکت MLRS در کنار ۱۳۰ GMLRS و ۱۳۰ غلاف راکت واحد GMLRS را داد. اولین واحد در اواخر سال ۲۰۰۹ تحویل داده شد.

لاکهید مارتین در ژانویه ۲۰۰۷ قرارداد دیگری برای ۴۴ سیستم HIMARS برای ارتش ایالات متحده و ۱۶ سیستم برای USMC منعقد کرد.

ایالات متحده از فروش پیشنهادی ۱۸ پرتابگر HIMARS به اضافه ۳۲ غلاف GMLRS و ۳۰ غلاف راکت تمرین MLRS به سنگاپور در سال۲۰۰۷ خبر داد. اولین پرتابگر HIMARS در ژوئیه ۲۰۱۰ تحویل شد و در سپتامبر ۲۰۱۱ وارد خدمت نیروهای مسلح سنگاپور (SAF) شد.

ارتش ایالات متحده در ژانویه ۲۰۱۱ قراردادی به ارزش ۱۳۹.۶ میلیون دلار با لاکهید مارتین برای ۴۴ پرتابگر HIMARS منعقد کرد، که مجموع پرتابگرهای HIMARS را به ۳۷۵ رساند.

در دسامبر ۲۰۱۲، دولت قطر هفت پرتابگر M142 HIMARS با UFCS (بخش آموزش،تعمیر و نگهداری سامانه هیمارس)، در کنار تسلیحاتی دیگر از دولت ایالات متحده درخواست کرد. امارات ۱۲ پرتابگر HIMARS به همراه ۱۰۰ موشک M57 ATACMS T2K و ۶۵ غلاف راکت M31A1 GMLRS را در سپتامبر ۲۰۱۴ درخواست کرد.

در جولای ۲۰۱۷، ارتش آمریکا قراردادی به ارزش ۷۳/۸ میلیون دلار با شرکت لاکهید مارتین به عنوان بخشی از فاز دوم برنامه آتش‌های دقیق دوربرد (Long Range Precision Fires – LRPF) منعقد کرد؛ این قرارداد شامل ارتقای فناوری و کنترل ریسک برای توسعه نمونه اولیه این دست از مهمات بود، که بتواند از پرتابگر M142 هیمارس شلیک شود.

دولت رومانی در آگوست ۲۰۱۷ درخواست خرید ۵۴ پرتابگر HIMARS را به آژانس همکاری امنیتی دفاعی ایالات متحده (DSCA) ارائه داد. این فروش شامل ۸۱ راکت GMLRS M31A1 به همراه ۸۱ راکت GMLRS M30A1 alternative warheads که نوعی مهمات خوشه ای با ۱۶۰۰۰۰ قطعه تنگستن است، در کنار تعدادی موشک ATACMS M57 و سایر سلاح ها با هزینه تقریبی ۱/۲۵ میلیارد دلار می‌شود.

در آگوست ۲۰۱۸، ارتش ایالات متحده قراردادی به ارزش ۲۱۸ میلیون دلار با لاکهید مارتین برای تولید ۱۸ پرتابگر HIMARS و سخت افزار مرتبط، به عنوان بخشی از قرارداد FMS تا پایان دسامبر ۲۰۲۰ منعقد کرد. لاکهید مارتین همچنین در سپتامبر ۲۰۱۸ قراردادی ۲۸۹ میلیون دلاری با ارتش ایالات متحده برای تولید ۲۴ پرتابگر M142 HIMARS و تجهیزات مرتبط تا جولای ۲۰۲۲ منعقد کرد.

لاکهید مارتین تا اکتبر ۲۰۱۸ تقریباً ۵۰۰ پرتابگر HIMARS را به ارتش ایالات متحده و مشتریان بین المللی آن تحویل داده است. (با نرخ متوسط ۳۳ دستگاه در سال)

لاکهید مارتین یک قرارداد فروش نظامی خارجی (FOREIGN MILITARY SALES-FMS) به ارزش ۱/۱۴ میلیارد دلاری برای تحویل GMLRS به لهستان، بحرین و رومانی در مارس ۲۰۱۹ دریافت کرد. در ژوئیه ۲۰۱۹، فرماندهی پیمانکاری ارتش ایالات متحده قراردادی به ارزش ۴۹۲ میلیون دلار برای تحویل پرتابگرهای M142 HIMARS و سخت افزارهای مرتبط با آن به ارتش ایالات متحده، سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده، رومانی و لهستان تا سال ۲۰۲۲ دریافت کرد.

لاکهید مارتین در دسامبر ۲۰۲۲ قراردادی ۴۳۱ میلیون دلاری برای تولید M142 HIMARS برای ارتش ایالات متحده و شرکای FMS دریافت کرد.

در فوریه ۲۰۲۳، وزارت امور خارجه ایالات متحده یک بسته ۱۰ میلیارد دلاری FMS شامل فروش ۱۸ پرتابگر HIMARS به لهستان را تصویب کرد. لاکهید مارتین اولین محموله پرتابگرهای HIMARS را در می ۲۰۲۳ به لهستان تحویل داد.

در آوریل ۲۰۲۳، لاکهید مارتین قرارداد تولید ۶۱۵ میلیون دلاری را با ارتش ایالات متحده برای ساخت پرتابگرهای HIMARS و تجهیزات مرتبط با آن امضا کرد. همچنین وزارت امور خارجه ایالات متحده فروش احتمالی راکت‌های HIMARS به مراکش را به ارزش ۵۲۴/۲ میلیون دلار را نیز تایید کرد.

مشخصات سامانه ام ۱۴۲ هیمارس:
نوع: راکت‌انداز چندگانه و سیستم موشکی تاکتیکی
توسعه و تولید: اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی
طول: ۷ متر
عرض: ۲/۴ متر
ارتفاع: ۳/۲ متر
خدمه: ۳ نفر
وزن: ۱۶۲۵۰ کیلوگرم
تسلیحات: راکتهای MLRS (حداکثر برد ۴۵ کیلومتر)، مهمات GLSDB (حداکثر برد ۱۵۰ کیلومتر)، راکت‌های GMLRS (حداکثر برد ۹۲کیلومتر)، راکت‌ ER GMLRS(حداکثر برد ۱۵۰ کیلومتر)، موشک‌های ATACMS (حداکثر برد ۳۰۰ کیلومتر)، موشک PrSM (حداکثر برد ۴۹۹ کیلومتر)
شرکت سازنده: لاکهید مارتین
کشور سازنده: آمریکا

مجموعه پوسترهای “راکت‌انداز چندگانه ام۱۴۲ هیمارس” به زبانهای انگلیسی، عربی، روسی و آذری:

استفاده از محتوای تحولات جهان اسلام فقط با ذکر منبع و نام “تحولات جهان اسلام” مجاز است.

منابع:
M142 HIMARS
Lockheed Martin’s HIMARS Launcher Successfully Fires Air Defense Missile
Marines Fire HIMARS From Ship in Sea Control Experiment With Navy
Lockheed making moves to increase HIMARS production to 96 per year
HIMARS – High-Mobility Artillery Rocket System, USA
M142 HIMARS