دانش نظامی: سامانه ضد بالستیک پیکان (آرو – ختس)

تاریخچه و توسعه:
پس از جنگ اول خلیج فارس و استفاده از موشک الحسین توسط صدام بر علیه برخی از مناطق از جمله عربستان و اثبات نواقصی در سامانه پدافند هوایی پاتریوت، برنامه تولید سامانه ضد بالستیک به صورت ویژه در دستور کار رژیم اسرائیل قرار گرفت.

سامانه ضد بالستیک پیکان از سال ۱۹۸۶ به صورت مشترک توسط اسرائیل و آمریکا توسعه، تأمین مالی و تولید میشود و تا امروز نیز روند تولید و توسعه آن ادامه داشته است. به اعتقاد رژیم صهیونیستی، این سامانه برای دفع حملات موشک‌های بالستیک موثرتر از سامانه آمریکایی MIM-104 پاتریوت است.

توسعه و تولید Arrow توسط بخش MALAM در صنایع هوافضای اسرائیل (IAI) و شرکت بوئینگ انجام می‌شود و اداره “هما” (Israel Missile Defense Organization) متعلق به وزارت دفاع اسرائیل و آژانس دفاع موشکی آمریکا نیز بر این روند نظارت دارند.

پیمانکار اصلی سامانه پیکان صنایع دفاع اسرائیل است که تا سال ۲۰۰۳ کاملا مستقل آن‌را تولید میکرد، اما از ۱۱ فوریه ۲۰۰۳ طی قراردادی به ارزش ۲۵ میلیون دلار بخشی از قطعات در بوئینگ تولید شد. با اعطای قراردادی دیگر در سال ۲۰۰۴ به ارزش ۷۸ میلیون دلار بوئینگ سهم بیشتری از تولید این سامانه را بدست آورد. در نهایت از سال ۲۰۰۸ و طی یک قرارداد با ارزش بیش از ۲۲۵ میلیون دلار، بوئینگ موفق به کسب ۳۵ درصد از تولید موشک پیکان ۲ در آمریکا شد. امروزه بوئینگ بخش الکترونیک، محفظه موتور موشک و محفظه‌های (canister) موشک را در تأسیسات خود در هانتسویل واقع در ایالت آلباما تولید می‌کند.

شرکت بوئینگ مسئول هماهنگی بین ۱۵۰ شرکت، واقع در ۲۵ ایالت آمریکا که تولیدکننده اجزای مختلف موشک پیکان هستند، میباشد. امروزه سهم شرکت بوئینگ در تولید سامانه “پیکان ۳” به ۴۰ تا ۵۰ درصد رسیده است.

اولین پرتاب موشک Arrow در ۹ آگوست ۱۹۹۰ انجام شد. این پرتاب برای آزمایش سیستم های کنترل و هدایت موشک طراحی شده بود. این آزمایش پس از چند ثانیه به دلیل نقص در سیستم ها متوقف شد و موشک در آسمان منهدم گردید. این موشک در سال ۱۹۹۱ نیز چند آزمایش ناموفق داشت. هرچند موشک در نهایت در سال ۱۹۹۲ به موفقیت رسید اما طرح موشک به Arrow 2 تغییر کرد. هر چند Arrow 2 نیز بارها با مشکل مواجه شد، اما با رفع مشکلات در سال ۱۹۹۸ سامانه پیکان ۲ برای انجام تست ها به ارتش تحویل شد.

اولین گردان کامل سامانه پیکان ۲ در اکتبر سال ۲۰۰۰ به طور کامل فعال شد. این سامانه توسط یگان شمشیر محافظ (Protective Sword) تحت فرماندهی دفاع هوایی ارتش رژیم اسرائیل اداره می‌شود.

سامانه پیکان ۲ در ژوئن ۲۰۰۱ و در جریان رزمایش مشترک بین ترکیه، اسرائیل و آمریکا که با رمز Anatolian Eagle (عقاب آناتولی) و در جنوب شرقی ترکیه برگزار شد، مورد آزمایش قرار گرفت. دومین سامانه پیکان ۲ در اکتبر ۲۰۰۲ عملیاتی شد.

در ادامه توسعه سامانه ضد بالستیک پیکان، تغییراتی بر روی موشک پیکان ۲ انجام شد که هر کدام از این تغییرات در بلوکهای مختلف قرار گرفتند. موشک Arrow 2 block-2 از سال ۲۰۰۳ وارد فاز آزمایش شد. در سال ۲۰۰۷ نیز Arrow 2 block-3 آزمایش شد. در سپتامبر ۲۰۰۸ یک موشک Blue Sparrow برای آزمایش Arrow 2 block-4 مورد استفاده قرار گرفت اما آزمایش شکست خورد؛ آزمایش بعدی در ۷ آوریل ۲۰۰۹ مجددا تکرار شد و اینبار موفقیت آمیز بود.

از سال ۲۰۰۸ یک موشک جدید با نام پیکان۳ برای رهگیری در ارتفاع بالا مورد توسعه قرار گرفت. این موشک جدید به عنوان جزئی از سامانه برای دفاع خارج جوی به عنوان اولین لایه درگیری در نظر گرفته شد. این موشک توانست در سال ۲۰۱۷ عملیاتی شود.

در سال ۲۰۱۱ سازمان دفاع موشکی اسرائیل تعریف جدیدی از ارتقا بلوک ۵ موشک پیکان ۲ را ارائه کرد که باعث یکپارچگی بین دو سامانه درون جوی پیکان ۲ و سامانه برون جوی پیکان ۳ می‌شد. این تغییرات شامل حسگرهای جدید زمینی و هوایی، سامانه فرماندهی و کنترل جدید و تولید یک موشک هدف جدید به نام گنجشک نقره ای (Silver Sparrow) برای شبیه سازی حملات هسته ای بود.

در سال ۲۰۱۷ سامانه پیکان ۴ برای تهدیدات پیچیده آینده تعریف و در دستور کار قرار گرفت. این تهدیدات شامل موشکهای کروز مافوق صوت (hypersonic) یا هر پرنده مافوق صوت دیگر بود. لازم به ذکر است تحقیقات بر روی پیکان ۴ پس از رونمایی موشک فتاح سرعت بیشتری به خود گرفته است.

تا به امروز بخشهایی از سامانه ضد بالستیک پیکان مانند رادار به کشورهایی همچون جمهوری آذربایجان صادر شده است. اما پیکان به‌صورت یک سامانه‌ی کامل، تنها در ارتش رژیم صهیونیستی خدمت می‌کند. لازم به ذکر است که به تازگی قرارداد فروش کامل سامانه پیکان به کشور آلمان منعقد شده است.

منابع مالی:
از ابتدای طراحی سامانه ضد بالستیک پیکان، ایالات متحده آمریکا در تامین مالی آن نقش مستقیم داشته است. تخمین اعتبارات مورد نیاز این پروژه ۱/۶ میلیارد دلار و قیمت هر موشک پیکان، ۳ میلیون دلار تخمین زده شد. اما برپایه گزارش‌ مالی سازمان تحقیقات کنگره (Congressional Research Service-CRS) که در سال۲۰۲۳ منتشر شده است، مجموع کمکهای مالی ایالات متحده به سامانه ضد بالستیک پیکان به ۴/۵ میلیارد دلار میرسد.
برآوردها از هزینه‌کرد اسرائیل در برنامه پیکان نشان میدهد این رژیم سالانه بیش از ۶۰ میلیون دلار برای این طرح به صورت مستقل هزینه کرده است، که مبلغ آن بیش از ۲ میلیارد دلار است. در نتیجه برنامه سامانه ضد بالستیک پیکان تاکنون بیش از ۶/۵ میلیارد دلار هزینه داشته است.

طراحی و بخش‌ها:
سامانه ضد بالستیک پیکان از موشکهای ضدموشک مافوق صوت پیکان، پیکان۲ و پیکان ۳ در کنار رادار هشدار زود هنگام “گرین پای” مدلهای EL/M-2080 و EL/M-2080s و مرکز کنترل Elisra Golden Citron تشکیل شده است.
سامانه پیکان، یک سامانه تمام متحرک بوده که رادار و مرکز کنترل هر کدام بر روی یک تریلر قرار گرفته و به کارگیری میشوند. هر موشک سامانه درون یک کنیستر دایره ای شکل قرار گرفته و هر ۶ عدد آن بر روی یک کامیون قرار میگیرد. هر گردان سامانه ضد بالستیک پیکان شامل ۴ تا ۸ پرتابگر متحرک (۲۴ تا ۴۸ موشک)، واحد رادار هشدار زودهنگام Green Pine متحرک، یک کامیون واحد تامین برق رادار، یک کامیون واحد خنک کاری رادار،‌ یک کامیون واحد کنترل رادار، مرکز کنترل ارتباطات Elisra Golden Citron متحرک، مرکز کنترل پرتاب Brown Hazelnut متحرک و مرکز ارتباط سیار است و در نتیجه هر گردان شامل ۱۱ تا ۱۵ کامیون می‌شود.

رادار هشدار زود هنگام کاج سبز (Green Pine):
رادار هشدار زود هنگام Green Pine مدل EL/M-2080 دارای بردی معادل ۵۰۰ کیلومتر است و نسخه Block-B Super Green Pine یا EL/M-2080s نیز بردی معادل ۹۰۰ کیلومتر دارد. این رادار دارای نسخه Block-C نیز بوده که مشخصات آن تاکنون منتشر نشده است.
رادار کاج سبز یک رادار اسکن الکترونیک فعال (AESA) است. این رادار در باند X فعال بوده و قادر به تشخیص ۳۰ هدف با سرعت ۳۰۰۰ متر بر ثانیه (معادل ۸/۸ ماخ در سطح دریا) در حداکثر برد ۵۰۰ تا ۹۰۰ کیلومتر بسته مدل آن است. دقت هدایت موشک توسط رادار کاج سبز تا ۴ متری هدف بوده و بعد از آن موشک با رادار خود اکتساب هدف و اصابت را انجام دهد.
آنتن رادار هشدار زود هنگام کاج سبز دارای عرض ۹ متر و ارتفاع ۳ متر است. این سامانه رادار، از یک آنتن، یک سامانه قدرت (شامل ژنراتور دیزل و مخزن سوخت)، یک سامانه خنک کننده و یک مرکز کنترل رادار تشکیل شده است و دارای ۲۰۰۰ تا ۲۳۰۰ ماژول ارسال کننده و گیرنده امواج است و وزنی معادل ۶۰ تن دارد.
رادار کاج سبز یا گرین پاین را میتوان بصورت سیار با استفاده از ۴ تریلی جابجا کرد اما امکان راه اندازی آن در هر مکانی وجود ندارد. به‌صورت کلی راه اندازی کاج سبز در یک سایت عملیاتی جدید به حدود ۲۴ ساعت زمان نیاز دارد.

بیشتر بخوانید: دانش نظامی: رادار گرین پاین (Green Pine)

مرکز کنترل بالنگ طلایی (Golden Citron):
مرکز کنترل بالنگ طلایی مجموعه ای از سامانه‌های ارتباطی برای کنترل ارتباطات و اطلاعات نبرد است که توسط ۷ تا ۱۰ نیرو مدیریت میشود. این مجموعه بر روی یک کامیون قرار گرفته که میتواند به سرعت جابجا شود. بالنگ طلایی توانایی کنترل ۱۴ رهگیری را به صورت همزمان دارد. این مرکز کنترل با ارائه سامانه بهبود “چرخه تصمیم گیری به کمک انسان” (Human In The Loop) موجب تصمیم گیری های خود مختار در شرایط مشابه می شود که سرعت عمل را افزایش خواهد داد.
این مرکز کنترل توان همکاری و هماهنگی با دفاع موشکی تئاتر (TMD) و سامانه C3I را دارد. مرکز کنترل بالنگ طلایی امکان پیونده داده‌های Link 16 و ارتباط با سامانه پاتریوت را فراهم کرده است. در آزمایشات انجام شده برای هماهنگی پیکان و پاتریوت، رادار کنترل آتش AN/MPQ-53 متعلق به سامانه پاترویت به کشف و رهگیری اهداف برای پیکان کرده است.

مرکز کنترل پرتاب فندق قهوه ای (Brown Hazelnut):
مرکز کنترل پرتاب فندق قهوه ای در ۳۰۰ کیلومتری مرکز کنترل بالنگ طلایی قرار میگیرد. این مرکز از داده های مایکروویو و ارتباطات رادیویی و صوتی برای ارسال اطلاعات به کاج سبز و بالنگ طلایی استفاده می کند.

موشک:
سامانه ضد بالستیک پیکان شامل چندین موشک از جمله پیکان ۱، پیکان ۲ (شامل پنج مدل)، پیکان۳ و پیکان ۴ است که به آنها خواهیم پرداخت.

موشک پیکان ۱ (Arrow 1):
موشک پیکان ۱ موشکی دومرحله‌ای سوخت جامد است که وارد خدمت نشد. آزمایش این موشک در ۹ آگوست سال ۱۹۹۰ به شکست انجامید. با وجود اینکه چندین آزمایش این موشک با شکست و تعدادی از آنها با موفقیت انجام شد اما در نهایت این موشک وارد خدمت نشد. نهمین و آخرین آزمایش این موشک که موفقیت آمیز بود در ۱۲ ژوئن ۱۹۹۴ از روی یک کشتی در دریای مدیترانه انجام شد. این موشک دارای هدایت اینرسی با امکان به‌روزرسانی بعد از شلیک بوده و در فاز پایانی خود از یک دوربین فروسرخ بهره میبرد. همچنین در این موشک امکان تغییر بردار رانش در هر دو مرحله وجود داشت. مشخصات دقیق موشک پیکان ۱ اعلام نشده اما مشخصات تخمینی آن در دسترس است.

مشخصات پیکان ۱ (Arrow 1):
طول: ۷/۵ متر
قطر بدنه: ۱/۲ متر
طول مرحله دوم: ۲/۵ متر
وزن: حدود ۲۰۰۰ کیلوگرم

موشک پیکان ۲ (Arrow 2):
پروژه موشک پیکان ۲ برای دستیابی به یک موشک کوچکتر اما سریع‌تر و کشنده‌تر در دست توسعه قرار گرفت. توسعه این موشک از سال ۱۹۹۴ آغاز شد و اولین آزمایش‌های خود را در ۳۰ جولای ۱۹۹۵ با موفقیت پشت سر گذاشت. این آزمایشات تا سال ۱۹۹۸ ادامه داشت. در ۱ نوامبر ۱۹۹۹ موشک پیکان ۲ موفق شد یک موشک اسکاد را با موفقیت رهگیری و منهدم کند. پس از این موفقیت اولین گردان این سامانه در ۱۴ مارس ۲۰۰۰ طی مراسمی در پایگاه هوایی پالماخیم فعال شد.

موشک پیکان ۲ یک موشک سوخت جامد دو مرحله ای است. این موشک به روش پرتاب عمود گرم از محفظه خود خارج شده و سرعت خود را به ۹ ماخ (۲/۵ کیلومتر بر ثانیه) می رساند. پس از پایان سوخت و روشن شدن موتور مرحله دوم، مرحله اول موشک از آن جدا میشود. مرحله دوم موشک از یک کنترل بردار رانش استفاده میکند. این موشک قبل از تعیین مسیر حرکت پرتاب میشود و در حین پرواز مشخصات دقیق مسیر و نقطه رهگیری برای آن ارسال شده و موشک به سمت آن حرکت میکند.

موشک پیکان ۲ برخلاف بسیاری از سامانه ها که با برخورد مستقیم کار میکنند با انفجار مواد منفجره در نزدیکی هدف آن را نابود میکند. پیکان ۲ اهداف خود را در بالای استراتوسفر (۱۰ تا ۵۰ کیلومتری) رهگیری و منهدم میکند تا اگر سلاح از انواع هسته ای، شیمیایی یا بیولوژیکی باشد در گستره فلسطین اشغالی پراکنده نشود.

موشک پیکان ۲ بلاک-۲ (Arrow 2 Block-2):
اولین آزمایش این موشک در ۵ فوریه ۲۰۰۳ با موفقیت انجام شد. این آزمایش با شلیک چهار موشک به سمت چهار هدف شبیه سازی شده انجام شد. در ۱۶ دسامبر ۲۰۰۳ آزمایش دیگری برای انهدام هدف در ارتفاع ۶۰ کیلومتری با موفقیت انجام شد. آزمایش دیگر این موشک در ۲۹ ژانویه ۲۰۰۴ در مرکز آزمایش موشکی ایستگاه هوایی نیروی دریایی پوینت موگو (NAS Point Mugu) در کالیفرنیا بر علیه یک موشک اسکاد-بی واقعی انجام شد که امکان آزمایش آن در اسرائیل نبود. در این آزمایش Arrow 2 Block-2 توانست موشک اسکاد را در فاصله ۳۰۰ کیلومتری و ارتفاع ۴۰ کیلومتری منهدم کند.

این سامانه برای مقابله، با سرجنگی جدا شونده و تشخیص کلاهک اصلی از فرعی، آزمایشی را در ۲۶ آگوست ۲۰۰۵ انجام داد که با وجود تشخیص سرجنگی درست اما به دلیل نقص فنی نتوانست آن را منهدم کند.

در نسخه بلاک ۲ رادار کاج سبز و مرکز کنترل بالنگ طلایی برای کار با عناصر سیستم پاتریوت هماهنگ شدند و با موفقیت بر علیه اهداف شبیه سازی شده از نوع اسکاد که طی تمرینات دو سالانه با نام رمز Juniper Cobra (کبری سروکوهی) انجام میشود، به کار گرفته شدند.

موشک پیکان ۲ بلاک-۳ (Arrow 2 Block-3):
این موشک و سامانه آن برای اولین بار در فوریه ۲۰۰۷ برای هدف قرار دادن یک موشک هدف “Black Sparrow” که شبیه ساز یک موشک بالستیک در ارتفاع بالا است مورد آزمایش قرار گرفت. در این آزمایش موفقیت آمیز دو سیستم در فاصله ۱۰۰ کیلومتری از یکدیگر قرار داشتند و با استفاده از Link 16 با یکدیگر مرتبط میشدند.

موشک پیکان ۲ بلاک-۴ (Arrow 2 Block-4):
این موشک طی آزمایشی در سال ۲۰۰۹ بر علیه یک موشک که توسط جنگنده F-15 که از ارتفاع ۲۷/۵ کیلومتری شلیک و پس از شلیک به چندین کلاهک تبدیل شده بود با موفقیت آزمایش شد. این موشک در ۲۲ ژوئیه ۲۰۰۹ نیز بر علیه یک موشک هوابرد با برد ۱۰۰ کیلومتر که از یک هواپیمای ترابری C-17 Globemaster III شلیک شده بود آزمایش شد اما آزمایش موفقیت آمیز نبود.
این موشک آزمایشهای متعدد دیگری را تا سال ۲۰۱۵ با موفقیت پشت سر گذاشت. این آزمایشات لزوم ایجاد یک مرکز کنترل جدید و پرتابگرهایی با قابلیت شلیک بالا را نمایان کرد. زیرا احتمال موفقیت بالا نبود و باید از پرتابگرهای بهتری برای حفاظت از خدمه استفاده میشد. همچنین مرکز کنترل در انتقال و تشخیص صحیح موقعیت شلیک با مشکلاتی مواجه بود که باید مرتفع میشد.

موشک پیکان ۲ بلاک-۵ (Arrow 2 Block-5):
مفهوم اولیه موشک پیکان ۲ بلاک-۵ بعد از تعریف موشک پیکان ۳ و در آوریل ۲۰۱۱ معرفی شد. این سامانه برای ایجاد یک سامانه مشترک برای هدایت همزمان دو سامانه درون جوی پیکان ۲ و برون جوی پیکان ۳ در مسیر توسعه قرار گرفت. به همین منظور یک سامانه کنترل جدید زمینی و هوابرد، یک سامانه فرماندهی و کنترل جدید، یک موشک هدف جدید با نام گنجشک نقره ای (Silver Sparrow) برای انجام آزمایشات تعریف شد.

این سامانه از رادار جدیدی با نام کاج سبز ویژه (Super Green Pine) که برای کار با رادار AN/TPY-2 و رادارهای ضد بالستیک ناوشکن های نیروی دریایی ایالات متحده بهینه شده است استفاده میکند. این ویژگی برای آن است که اگر اهداف دور از دسترس رادارهای اصلی باشند و یا اهداف متعلق به ایالات متحده مورد هدف قرار بگیرند این سامانه توانایی مقابله را داشته باشد.

موشک پیکان ۳ (Arrow 3):
ایالات متحده آمریکا و رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۰۸ تصمیم به ایجاد یک موشک جدید برای درگیری در ارتفاع بالاتر با نام پیکان ۳ گرفتند. این موشک جدید از ۲۳ ژانویه ۲۰۱۲ مورد آزمایش قرار گرفت و توانست در سال ۲۰۱۷ وارد خدمت شود
موشک پیکان ۳ یک موشک دو مرحله ای سوخت جامد است. این موشک بر خلاف موشک پیکان ۲ از “برخورد برای انهدام” (Hit-to-Kill) برای مقابله با موشکهای بالستیک استفاده میکند. مفهوم Hit-to-Kill از اثر انرژی جنبشی و برخورد مستقیم برای انهدام هدف بجای مواد منفجره استفاده میکند. این نوع سلاح ها را سلاح انرژی جنبشی نیز می‌نامند. با توجه به عنوان استفاده از این روش برای موشک پیکان ۳، به نظر میرسد این موشک پدافندی نیز فاقد مواد منفجره بوده و از برخود مستقیم برای نابودی هدف استفاده میکند.

بخش رهگیر مرحله آخر این موشک از یک موتور سوخت جامد با توان تغییر بردار رانش تشکیل شده است که در عین سادگی و ارزانی بسیار قابل اعتماد است. در نوک این بخش یک جستجوگر فروسرخ وجود دارد که به تعقیب هدف پرداخته و امکان برخورد با دقت بالا را فراهم میکند.

این موشک و سامانه آن برای رهگیری اهداف در ارتفاع بالاتر از ۱۰۰ کیلومتر و بردهای بیشتر طراحی شده است و به همین منظور برد این موشک به ۲۴۰۰ کیلومتر میرسد.
توانایی رهگیری این سامانه اعلام نشده است اما انتظار میرود سامانه پیکان ۳ در فاصله زمانی ۳۰ ثانیه ۵ موشک بالستیک را رهگیری کند. همچنین اسحاق بن یسرائیل، مدیر سابق اداره توسعه تسلیحات و زیرساخت های فناوری اسرائیل معتقد است که این سامانه میتواند به عنوان یک سیستم موشکی ضدماهواره نیز عمل کند.

عملکرد سامانه پیکان ۳ به این صورت است که تمام محیط را با استفاده از رادار کاج سبز در فاصله ۹۰۰ کیلومتری و ارتفاع بیش از ۱۰۰ کیلومتر پایش میکند. سپس اگر در جستجوی خود اثری از موشک بالستیک را یافت، اطلاعات خود را در اختیار مرکز کنترل بالنگ طلایی قرار میدهد. این مرکز نیز پس از اطمینان از وجود تهدید، فرمان شلیک را به مرکز فندق قهوه ای ارسال میکند؛ این مرکز نیز با توجه به نوع تهدید، موشکی را به سمت محدوده اولیه شلیک میکند.
این سامانه توان هدایت دو نوع موشک پیکان ۲ و ۳ را دارد اما ما در اینجا قصد توضیح عملکرد پیکان ۳ را داریم. پس از کسب اطلاعات از محل آینده موشک مهاجم توسط اطلاعات دریافتی از کاج سبز، این اطلاعات از طریق مرکز کنترل بالنگ طلایی در اختیار موشکی که شلیک شده قرار میگیرد و این موشک به سمت نقطه رهگیری که دریافت کرده حرکت میکند. مسیر مورد نیاز برای حرکت به سمت هدف در تمام طول مسیر توسط مرکز کنترل بالنگ طلایی تصحیح میشود. سرجنگی این موشک در فاصله نزدیک به هدف و معمولا در فضای بالای ۵۰ کیلومتر (بسته به ارتفاع مورد نیاز میتواند بیش از ۱۰۰ کیلومتر باشد) اقدام به جدایی از مرحله اول کرده و سر جنگی توسط مشخصات دریافتی از رادار کاج سبز خود را به ۴ متری هدف میرساند. سر جنگی پیکان ۳ دارای یک جستجوگر فروسرخ با توان حرکت در دو جهت (چهار درجه آزادی) و یک موتور با توان حرکت در سه جهت (شش درجه آزادی) است. جستجوگر فروسرخ موشک Arrow 3 اقدام به کسب هدف و هدایت سرجنگی به وسیله موتور بردار رانش کرده و سر جنگی را به موشک متخاصم میکوبد.

موشک پیکان ۴ (Arrow 4):
در سال ۲۰۱۷ و بعد از ورود به خدمت موشک پیکان ۳ وزارت دفاع اسرائیل هدف و برنامه جدیدی را برای دفاع در مقابل تهدیدات آینده تعیین کرد. هدف اصلی مقابله با موشکهای فراصوت (هایپرسونیک) بود. این سلاح ها چه به صورت کروز و چه به‌صورت بالستیک از جمله اهدافی بودند که توسط سامانه پیکان قابل رهگیری و درگیری نبودند. در برنامه جدید، هدف، توسعه رادار جدید و مرکز کنترل جدید و موشک جدید بود. در سال ۲۰۲۱ فاش شد تحقیق و توسعه بر روی پیکان ۴ ادامه دارد. اما پس از رونمایی از موشک هایپرسونیک فتاح که میتوانست در کمتر از ۴ دقیقه خود را به تل آویو برساند فرایند توسعه بر روی این سامانه سرعت گرفته است.

بیشتر بخوانید: دانش نظامی موشک بالستیک هایپرسونیک فتّاح

مشخصات سامانه ضد بالستیک پیکان (آرو – ختس):
نوع: ضد موشک بالستیک
تولیدکننده: صنایع هوافضای اسرائیل و بوئینگ
سازنده: رژیم اسرائیل و امریکا
ورود به خدمت: ۲۰۰۰

موشک آرو ۲:
برد: ۱۵۰ کیلومتر
سرعت: ۹ ماخ
ارتفاع پروازی: ۵۰ کیلومتر
طول: ۶/۸ تا ۷ متر
قطر: ۵۰۰ میلیمتر
وزن: ۲۸۰۰ کیلوگرم
سرجنگی: ۱۵۰ کیلوگرم ترکش‌شونده HE
پیشران: جامد دو مرحله‌ای
هدایت: PRH – ARH

موشک آرو ۳:
برد: ۲۴۰۰ کیلومتر
سرعت: اعلام نشده
ارتفاع پروازی: بیش از ۱۰۰ کیلومتر
طول: اعلام نشده
قطر: حدود ۰/۵ متر
وزن: اعلام نشده
کلاهک: برخورد مستقیم با هدف (Hit-to-Kill)
پیشران: جامد دو مرحله‌ای
هدایت: INS – Gimbaled seeker

رادار: EL/M-2080 Green Pine
برد کشف رادار: ۵۰۰ کیلومتر در EL/M-2080 و ۹۰۰ کیلومتر در EL/M-2080s
برد درگیری: ۳۰۰ کیلومتر در ارتفاع ۴۰ کیلومتر بر علیه موشک اسکاد
تعداد شناسایی همزمان: ۳۰ هدف با حداکثر سرعت ۸/۸ ماخ
تعداد درگیری همزمان: نامشخص
زمان واکنش: بسیار کوتاه (اعلام نشده)
تعداد آتشبار: پرتابگر ۶ تایی نصب شده روی تریلر

تصاویر بیشتر از سامانه ضد بالستیک پیکان:

پوسترهای سامانه موشکی آرو به زبانهای انگلیسی، روسی، آذری و عبری:

استفاده از محتوای تحولات جهان اسلام فقط با ذکر منبع و نام “تحولات جهان اسلام” مجاز است.

منابع:
Arrow (missile family)
Arrow 2 Theatre Ballistic Missile Defence System, Israel
Brown Hazelnut LCC Launch Control Center Arrow
Arrow 3 (Israel)