هَل مِن مُعین ولی را، ای نامه‌ها نوشته
ای تُخمِ عشق حیدر، در خاک سینه کِشته

دردا رها کُنیمش در کربلایِ خونبار
دردا که او بماند، تنها و بی‌کس و یار

باید که عهد و پیمان، بستن به جان ولی را
باید ستاره گشتن، آن ماهِ منجلی را

باید گذشتن از جان، اندر ره ولایت
با او گذر نمودن از مرز بی‌نهایت

باید که نوش کردن، مِی از خم شهادت
باید که رفتن این رَه، مردانه با رشادت

باید زجان گذشتن، باید خطر نمودن
باید که کربلا را، در خون سفر نمودن

پهلو شکسته ماهی، خونین‌جگر نگاهی
خواهد کند که یوسف، وقت سپیده راهی

ای قوم شب نشسته، آری سحر قریب است
هستی همه دل‌آرا، سرمست بوی سیب است

منصور نظری

شیعیان در سر هواى نینوا دارد حسین
خون دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبه و جدش به اشکى شست دست
مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور جدش مصطفى است
ورنه این بى حرمتى ها کى روا دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت مى کند
عزّت و آزادگى بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب مى بندد به روى شاه دین
داورى بین با چه قوم بى حیا دارد حسین

دشمنانش بى امان و دوستانش بى وفا
با کدامین سرکند مشکل دوتا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند
تا به جایى که کفن از بوریا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم شهریار
کاندرین گوشه عزاى بى ریا دارد حسین

شعر از مرحوم شهریار