این گزارش به بررسی سیاست تهاجمی و توسعه‌گرایانه امارات متحده عربی در دهه‌های اخیر، به‌ویژه در دوران رهبری محمد بن زاید، می‌پردازد. در این چارچوب، امارات با تکیه بر قدرت اقتصادی، منابع مالی گسترده و حمایت ایالات متحده، نفوذ خود را از خلیج فارس تا شاخ آفریقا گسترش داده است. دشمنی با جریان‌های اسلام سیاسی و هم‌سویی راهبردی با آمریکا، از ارکان اصلی سیاست خارجی ابوظبی محسوب می‌شود. ساختار جمعیتی خاص این کشور و اتکای آن به نیروی کار مهاجر، زمینه‌ساز رویکردی متفاوت در قدرت‌سازی منطقه‌ای شده است. گزارش نشان می‌دهد چگونه امارات با بهره‌گیری از بی‌ثباتی سیاسی در کشورهای آفریقایی و یمن، به بازیگری اثرگذار در معادلات ژئوپلیتیکی منطقه تبدیل شده است.