دکترین سنتی هوایی که از زمان نظریه‌پردازان اولیه مانند جولیو دوئه و بیلی میچل شکل گرفت، بر مجموعه‌ای از اصول بنیادین استوار بوده است. این اصول، که برای دهه‌ها بنیان ساختار و عملیات نیروهای هوایی بزرگ جهان بوده‌اند، بر این فرض کلیدی بنا شده‌اند که “هر کس آسمان را کنترل کند، عموماً سطح زمین و دریا را نیز کنترل می‌کند”. بر اساس این پارادایم، قدرت هوایی یک نیروی ذاتاً راهبردی و عمدتاً تهاجمی است که هدف اصلی آن کسب “برتری هوایی” به عنوان اولین و ضروری‌ترین گام برای دستیابی به پیروزی در هر جنگی است. این دکترین، موفقیت‌های چشمگیری را در جنگ‌های قرن بیستم، از جنگ جهانی دوم تا عملیات طوفان صحرا، رقم زد و این باور را تثبیت کرد که یک نیروی هوایی قدرتمند می‌تواند با نابود کردن نیروی هوایی دشمن و زیرساخت‌های آن، راه را برای پیروزی نیروهای زمینی و دریایی هموار سازد.