ذبیحان محور مقاومت، اندر احوال آنها که فهمیدند، آنها که فراموش کردند و آنها که نمیفهمند!

شش سال تمام هست که دارم حوادث سوریه را دنبال میکنم و تک تک این موارد را با بیم ها و امیدها و ترس ها و اشک هاش دنبال کردم، اسیر زخمی حزب الله، شهید اسکندری و جنایاتی که اتفاقا بیشترشون را یادم هست به قول شما گروه های سلفی-جهادی که حامیان شیکی چون قطرو ترکیه داشتند انجام دادند و نه داعش وحشی.
بعد اونوقت هنوز پست یک آدم بی مقدار در جسارت به مدافعان حرم که قطعا از روی نفهمی و آروغ روشنفکری است و جهل ۱۰۰ هزار و بیشتر لایک میگیره از همین جوانان این مملکت. اون هم در اوج ماجرای شهادت و اسارت مظلومانه شهید حججی.
در این شش سال به این نتیجه رسیدم شاید شهید حججی حق داشته غربت سوریه را انتخاب کنه. هوای اینجا برای نفس کشیدن خیلی سنگین شده. دلم میسوزه برای خونی که برای این جماعت به زمین ریخته میشه و سری که به روی نیزه میره و گلوی نازکی که خنجر زمخت حرامیان را تحمل میکنه ولی بعدش یادم میاد هر چند شهید حججی برای این آب و خاک هم رفته ولی پاداشش را که از اینها انتظار نداره، اون پاداشش را بی اعتنا به تمام این شبه آدم ها دریافت میکنه از اصل کاری.

ولی به هر حال که زندگی میان این جماعت که نمیدونم بدتر از خود ما (خدای ناکرده ) مال حرام هست یا چیز دیگری که شکممون را پر کرده اینچنین جهل و شقاوت و رذالت و بی غیرتی و بی شرفی فرا گرفتمون سخت هست. خیلی سخت.