آزادی، مقاومت؛ شهادت! | داستان “سمیح”؛ کودکی از یمن …

نگاه که می کنی بجز اندک و اقلیتی چنان تباه هستند یا اینطور نمود دارند ( خدا از سر تقصیرات خود ما بگذره چه بسا ما از اونها بدتر باشیم قضاوتی است که خودم را هم دخیل میدونم درش ) که حتی نفس کشیدن هم در جهان فعلی سخت شده.
در لبنان اونطور به قهرمانانی که یک سرزمین را از چنگال کفتار رهاندند و حفظش کردند و همین حالا هم سینه سر جلوی داعش و امثالهم هستند دارند میتازند که آدم از وقاحتشون تعجب میکنه و اینجا هم وقت تکفیری ها که میرسه همه میشن الهه دلرحمی و اینجور وقت ها شناس ها و معروف ها در حال دادن درس شرعیات! در رابطه با کفن و دفن و احترام شخصی هستند که به گواه تاریخ و اذعان امال و کعبه دلهاشون غرب دیکتاتوری کمترین صفتش بوده در این مملکت به بهانه بخشیدن آرارات و حراج کردن کشور و ویرانی اون در جنگ جهانی دوم و خط آهنی را که اشغالگران برای سهولت اشغال کشیدن را سند خدمتش به کشور ( اینکه هر شاه و واشاهی که عنان مملکت دستش هست کاری بکنه عجیب نیست از نکرده هاش باید پرسید و قضاوتش کرد برای یک مملکت و جسدهای هزاران ایرانی قربانی بی کفایتیش نه جاده چالوسش! )
خلاصه اینکه برای چنین سلبریتی هایی که یکی یقه چاک کرده برای خبرنگار هتاک به امام معصوم که چی کارش دارید برید یقه اونیو بگیرید که نمیزاره مجلس رقصو شادی برپا باشه و یکی دیگه اشک برای تحجر و دیکتاتوری میریزه چه میشه توقع داشت؟!
صالح الصماد ها در اوج مظلومیت یک ملت شهید میشند و پسرک یمنی در اوج غربت اشک میریزه و فوعه ها از یادها رفتند و شهدا شدند خار چشمشون، حالا حتی دردهای دل ما و اشک های چشممون هم کفاف نخواهد داد حتی برای یمنی و عراقی و هزاره و حوثی که غربت را حالا شاید درک کرد که یعنی چه.