در ۱۱ آذر سال ۱۳۵۰ (۱۹۷۱ میلادی)، انگلیسی ها با نقش آفرینی ویلیام لوس و پس از مذاکرات با مسئولین وقت ایران، کشوری را در حاشیه جنوبی خلیج فارس تأسیس کردند که تا قبل از این، آنها را در جهان، به نام و پیشه‌ی دزدان‌دریایی می‌شناختند.
وهابی‌های مهاجر که پس از طی روند چند دهه‌ای (و با استفاده از ضعف حاکمیت ایران در دوره زندیه و قاجار و پهلوی) در سواحل جنوبی خلیج فارس پایه‌ریزی شده بودند؛ حالا امیر نام گرفته و کشور خود را با هفت امیرنشین (متشکل از ابوظبی، دبی، شارجه، رأس‌الخیمه، عجمان، فجیره و ام‌القوین)، امارات متحده عربی نام نهادند.

شیوخ امارات از زمان تأسیس تابحال همواره مدعی مالکیت سه جزیره تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی بوده‌اند و در مجامع جهانی ناله مظلومیت و اشغالگری ایران را سر داده‌ و بعضا حامیانی در داخل و خارج از منطقه داشته و دارند.
اما این ادعا با توجه به اسناد مالکیت ساکنان ایرانی در جزایر، نقشه‌های قدیمی و جغرافیایی کشورهای بزرگ، اذعان استعمارگران در قراردادهای قاجاری و ماقبل آن به حاکمیت ایران و… کاملا مردود است و گواه آن رد شدن شکایت آنها علیه ایران در شورای امنیت است.

قدرت طلبی:
در حال حاضر امارات با پشتوانه انگلیس، علاوه بر ادعای مالکیت جزایر سه‌گانه ایرانی، کشوری است که حامی تحریم علیه ایران، مداخله‌گر و از رهبران ائتلاف در جنگ یمن، مخالف حزب‌الله و دولت سوریه، از حامیان صدام در جنگ علیه ایران (اهدای کمک مالی پنجاه میلیارد دلاری امارات، کویت، عربستان سعودی، بحرین و قطر به صدام، اهدای ۱۵۰۰ فروند موشک هدایت شونده زمین به هوا به ارتش صدام، حمایت لجستیکی از ناوگان جنگی آمریکا در درگیری مستقیم ایران و آمریکا)، حامی داعش (مالی و نظامی)، حامی و از اولین کشورهای به رسمیت شناخته‌ی طالبان، مداخله‌گر و حامی ارتشبد حفتر در جنگ داخلی لیبی (ارسال جنگنده و تجهیزات نظامی اماراتی جهت پشتیبانی عملیاتهای ارتش حفتر)، حضور نظامی در افغانستان و… است.

تقابل با ایران:
دلیل ادعاهای شیوخ امارات گذشته از منابع نفتی و…؛ عامل کنترل و تسلط ایران بر جنوب خلیج فارس و تنگه هرمز و همچنین فاصله ابوموسی تا جزایر تنب تنها مسیر قابل عبور برای نفتکش‌ها و کشتی‌ های بزرگ در خلیج‌ فارس (به دلیل عمق مناسب آب) است.
امارات در راستای تهدید ایران بر بستن تنگه هرمز؛ اقدام به ساخت خط لوله‌ای ۳۷۰ کیلومتری، جهت انتقال نفت کشورهای عربی از ابوظبی به شرق امارات در منطقه فجیره کرده است. (این خط لوله قادر است سه چهارم صادرات نفت امارات را منتقل کند.)
آنها همچنین با کمک کره‌جنوبی در حال ساخت بزرگترین انبار زیرزمینی نفت جهان در فجیره (در سواحل شرقی امارات و دریای عمان) هستند که ظرفیت انبار ۴۲ میلیون بشکه نفت را دارد.
امارات همچنین برای انبار کردن نفت مناطقی را در هند و ژاپن اجاره و خریده کرده است تا در صورت تحقق تهدیدات ایران مشکلی برای اربابان غربی پیش نیاید. اما این طرحها نیازمند زمان و هزینه های هنگفت است که غربیها تحقق این هدف را در مذاکرات طولانی و تحریم ایران می‌بینند.

بنابراین هر بار که ادعاهای شیوخ امارات (نظیر اظهارات اخیر انور قرقاش) مطرح می‌شود، سران غربی از اوباما و ترامپ تا وزارت خارجه فرانسه و برخی حکام عربی ذوق مرگ می‌شوند و از اماراتیها حمایت جانانه‌ای می‌کنند…