مکانیسم ماشه در واقع یک «ترتیب ویژه» در قطعنامه ۲۲۳۱ (۲۰۱۵) است که به‌همراه برجام طراحی شد تا اگر هر یک از «طرف‌های مشارکت‌کننده» تشخیص داد ایران دچار «عدم پایبندیِ اساسی» شده، بتوانند بدون نیاز به رأی اعضای دائم، «تمام» قطعنامه‌های شورای امنیتِ قبل از برجام را به‌طور خودکار لازم‌الاجرا نماید. در بندهای  ۳۶ و ۳۷ یک سازوکار حل اختلاف چندمرحله‌ای برای پیش‌گیری از ارسال شکایت به شورای امنیت طراحی شده ولی به طور تئوریک، طرف شاکی می‌تواند مستقیماً موضوع را به شورای امنیت ارجاع دهد و از روز ارسال نامه، شورای امنیت ۳۰ روز فرصت دارد یک قطعنامه تصویب کند که «تعلیق تحریم‌ها را ادامه دهد». قطعنامه‌ای که طبعاً با وتوی هر یک از اعضای دائم، از رده خارج شده با پایان مهلت ۳۰ روزه، منجر به بازگشت تحریم‌ها می‌شود. به اجرای تحریم‌ها پس از پایان این مهلت، به طور مرسوم، اسنپ‌بک گفته می‌شود.

حمله هوایی رژیم صهیونیستی به قطر در سپتامبر ۲۰۲۵، نقطه عطفی در معادلات امنیتی خلیج فارس محسوب می‌شود که ضعف‌های بنیادین راهبرد برون‌سپاری دفاعی قطر را آشکار ساخت. این حمله که در ۹ سپتامبر ۲۰۲۵ رخ داد و منجر به کشته شدن شش نفر از جمله یک افسر امنیتی قطر شد¹، اولین حمله رسمی رژیم صهیونیستی به یک کشور خلیج فارس بود که قطر را در موقعیت پیچیده‌ای قرار داد.

جنگ شناختی، که برخی آن را «نسل پنجم جنگ‌ها» می‌نامند، استراتژی پیچیده‌ای است که در آن دشمن تلاش می‌کند با دستکاری ادراک، احساسات و باورهای جامعه هدف، آن را از درون فروبپاشد. این نوع جنگ که ریشه در نظریه‌های روان‌شناسی اجتماعی و علوم شناختی دارد، بر این اصل استوار است که اگر بتوان ذهن و قلب مردم را تسخیر کرد، دیگر نیازی به تسخیر جسم آن‌ها نیست. در این میدان نامرئی، رسانه‌ها به توپخانه سنگینی تبدیل می‌شوند که گلوله‌هایشان کلمات، تصاویر و روایت‌هایی است که به آرامی اما پیوسته، بنیان‌های فکری و احساسی جامعه هدف را هدف قرار می‌دهند.

این گزارش با رویکردی تحلیلی و با استناد به اسناد راهبرد امنیت ملی آمریکا -منتشر شده در سال ۲۰۲۲- به تاثیر راهبردهای نوین امنیت ملی ایالات متحده در نحوه حضور و دخالت نظامی آمریکا در جهان -به ویژه منطقه غرب آسیا- می‌پردازد. این سیاست‌ها حضور مستقیم و پرتعداد نظامی آمریکا را محدود و اجرای عملیات‌های محدود و دخالت‌ها با و از طریق شرکا و گروه‌های منطقه‌ای را ملاک عمل قرار می‌دهد. از این پس محوریت کلیه اقدامات آمریکا «سیاست انکار» خواهد بود.

در عصر اطلاعات، خطوط مرزی میان جنگ و صلح، میان واقعیت و روایت، تار و مبهم شده است. جنگ شناختی، به عنوان یکی از پیشرفته‌ترین اشکال جنگ نرم، در تلاش است تا بدون شلیک یک گلوله، ذهن و ادراک جمعی را تسخیر کند. این نوع جنگ که در دهه‌های اخیر به ابزاری کلیدی در روابط بین‌الملل تبدیل شده، بر پایه همین اصل استوار است که پیروزی در میدان نبرد امروز، نه در خاک دشمن بلکه در ذهن او رقم می‌خورد. آمریکا، به عنوان قدرت هژمون جهانی، دهه‌هاست که از این ابزار برای تضعیف و سرنگونی حکومت‌هایی که با منافعش در تضاد قرار دارند، استفاده کرده است. از عراق تا لیبی، از ونزوئلا تا اوکراین، نقش رسانه‌های تحت حمایت غرب در شکل‌دهی به روایت‌های مقاومت و تغییر، انکارناپذیر بوده است. ایران اینترنشنال، به عنوان یکی از پرمخاطب‌ترین رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از ایران، الگوی جالبی برای مطالعه این پدیده محسوب می‌شود.

در ماه‌های گذشته موضوع تصویب قانون به رسمیت شناختن حشد‌الشعبی در پارلمان عراق به یکی از بحث برانگیز‌ترین موضوعات این کشور مبدل شده است. بر اساس این قانون نیروهای حشد ضمن قرار گرفتن در جایگاه رسمی نیروهای مسلح عراق به طور کامل سازماندهی می‌شوند و از شرایط جذب تا شرایط بازنشستگی و درجه‌بندی همانند ارتش این کشور در این قانون درج شده است.

در این متن، تلاش‌های السودانی برای برقراری رابطه با حکومت الجولانی را مورد واکاوی قرار داده و علل آن را تشریح کرده‌ایم. در مجموع ۱۰ علت را می‌توان برشمرد که در چهار دسته قابل تقسیم‌بندی هستند. طی سال‌های اخیر پرونده‌های امنیتی متعددی میان دو کشور به وجود آمده که در ادامه مهم‌ترین موارد آن را برمی‌شماریم.

تحولات اخیر در اطراف ایران، اخبار جدید از رسانه‌های رژیم و ابتکار عمل جدید ترامپ در مرز شمالی ایران، همه و همه، خبر از خطری جدی در راستای شروع دوباره کارزار جنگ علیه ایران می‌دهند. تهدیدات علیه ایران به اَشکال مختلف، همیشگی و در برخی موارد، بالقوه وجود داشته‌اند. یکی از این تهدیدات مربوط به انتشار لیست ترور فرماندهان نظامی ایران از سوی رسانه‎های رژیم صهیونیستی است که این‌بار برخی فرماندهان ارتش را نیز شامل می‌شود. بررسی شگرد رژیم صهیونیستی در ترور رهبران و فرماندهان جبهه مقاومت و مقایسه آن با جنگ اخیر علیه ایران می‌تواند دید بهتری به بخش اطلاعاتی و امنیتی کشورمان دهد.

بانک دولتی الرافدین عراق در ماه‌های گذشته به دلایل مختلف تحت فشار آمریکا قرار گرفته است تا از این مسیر، فشار مالی بر دولت عراق در پرونده حشد الشعبی را افزایش دهند. این بانک در دور جدید اتهامات واشنگتن، متهم شده است که پردازش پرداخت‌ها و حواله‌های ارزی را برای جنبش انصارالله یمن در شعبه‌اش واقع در صنعاء انجام داده است.

توجه: این مقاله صرفا اطلاعات و آمار اعلامی توسط رسانه های غربی را بازنشر میکند و صحت آمار و اطلاعات آن مورد تایید تحولات جهان اسلام نیست. برای اطلاع از آمار حقیقی جنگ ۱۲ روزه به مقاله ای که تحت عنوان “در جریان عملیات وعده صادق ۳، کدام نقاط در سرزمین‌های اشغالی مورد هدف قرار گرفت؟” منتشر شده است رجوع کنید.

گزارش جدید از یک اپلیکیشن مذهبی عرب‌زبان پرده برداشته که در واقع ابزار جاسوسی رژیم صهیونیستی برای نفوذ به دستگاه‌های کاربران فلسطینی و استخراج اطلاعات حساس بوده است. این حمله با استفاده از مهندسی اجتماعی و پوشش فرهنگی-دینی طراحی شده، که لزوم افزایش آگاهی سایبری و نظارت دقیق‌تر بر نرم‌افزارهای مشکوک را پررنگ می‌کند.

در این مقاله به احصاء و تشریح تهدیدات بالقوه سوریه علیه جمهوری اسلامی ایران و محور مقاومت می‌پردازیم. در این زمینه، ابتدا در یک برآورد راهبردی، فرصت-تهدیدهای ناشی از اقدامات رژیم صهیونیستی در حوزه سوریه را تشریح کردیم؛ زیرا این رژیم مصدر تولید جدی‌ترین تهدیدها علیه مقاومت در جغرافیای سوریه است. اما همان اقدامات، فرصت‌های قابل توجهی را نیز در اختیار مقاومت قرار داده که در قسمت پیشین مورد توجه قرار گرفت.

اقدامات رادیکال رژیم صهیونیستی در حوزه سوریه، شش تهدید و چهار فرصت مهم برای محور مقاومت و جمهوری اسلامی ایران ایجاد کرده‌اند. این موارد ۱۰ گانه عبارتند از تهدیدات شامل ۱) تعمیق انگاره برتری رژیم، ۲) مهره‌گیری بومی از جوامع اسلامی، ۳) تعریف عرصه همکاری با روسیه، ۴) تبدیل سوریه به الگوی منفی برای تضعیف بستر اجتماعی مقاومت، ۵) تهدید بالقوه تجزیه سوریه و ۶) کریدور داوود؛ و فرصت‌ها شامل ۱) مقاومت الگوی موفق ایجاد موازنه در برابر رژیم، ۲) مقاومت سد بزرگ برای دفاع از امنیت همه کشورهای اسلامی، ۳) رژیم صهیونیستی؛ افراطی و غیرقابل مهار، ۴) مقایسه تطبیقی میان کارنامه اسلام مقاومتی و سلفی جهادی. در مقاله پیش‌رو، موارد ده‌گانه فوق به صورت کوتاه تشریح شده‌اند. با ما همراه باشید.

بلوچستان، منطقه‌ای استراتژیک که در مرز ایران، پاکستان و افغانستان قرار دارد به کانون رقابت‌های ژئوپلیتیکی میان قدرت‌های بزرگ مانند چین، روسیه و هند تبدیل شده است. این کشورها بنادر و کریدورهای زیرساختی آن را فرصتی برای مقابله با نفوذ غرب می‌بینند. این منطقه، که با ادعاهای جدایی‌طلبان و نقض شدید حقوق بشر مواجه است، نقش کلیدی در ایجاد یک بلوک جایگزین برای هژمونی اروپا-آتلانتیک ایفا می‌کند و به عنوان چهارراهی برای مسیرهای تجاری، سرمایه‌گذاری‌های استراتژیک و همکاری‌های نظامی میان بازیگران بلوک اوراسیا عمل می‌کند.

وبسایت “TheCradle” اخیراً در گزارشی به ارزش وجودی ایران برای منطقه و خصوصاً کشورهای عرب زبان منطقه پرداخته است. به نظر نویسنده، برای کشورهای عربی، وجود همیشگی ایران پایدار، بسیار بهتر از پیروزی رژیم اشغالگر است. با آتش‌بس موقت که با میانجی‌گری آمریکا میان تل‌آویو و تهران برقرار شده و درگیری‌های مستقیم را متوقف کرده است، کشورهای خلیج فارس با معادله‌ای راهبردی جدید روبه‌رو هستند: ایرانِ تحقیرشده خطرناک است، اما رژیم صهیونیستی پیروز بدتر است.