در سالهای اخیر در پی تغییر آرایش میدانی در سوریه پس از تضعیف داعش، گروه “اولی الباس” با تکیه بر گفتمان مقاومت و ناسیونالیسم عربی اعلام موجودیت کرد و در واکنش به تجاوزات رژیم صهیونیستی و اشغالگری ترکیه، خود را بخشی از محور مقاومت معرفی نمود. این گروه با وجود شباهت‌های نمادین و ایدئولوژیک با سایر گروه‌های همسو، بر استقلال سازمانی و سیاسی خود تأکید دارد.

پژاک به‌عنوان متحد اصلی پ.ک.ک، طی دو دهه‌ی اخیر به بازیگری مهم در معادلات امنیتی ایران، ترکیه و منطقه بدل شده است. با تضعیف پ.ک.ک و تغییر محاسبات راهبردی ترکیه، آنکارا اکنون شاید تلاش می‌کند از مسیر تعامل با پژاک، نقشی مؤثرتر در تحولات آینده‌ی ایران ایفا کند. این رویکرد، میتواند بخشی از بازتعریف سیاست ترکیه در قبال ایران در بستر تحولات ژئوپولیتیکی اخیر باشد.

روابط آمریکا و طالبان که از حمایت محتاطانه و غیر مستقیم در دهۀ ۱۳۷۰ هـ .ش آغاز شد، با وقوع حملات یازدهم سپتامبر، وارد مرحلۀ تقابل نظامی شد و سپس به مسیر مذاکره و مصالحه و اکنون به مسیر تعامل تاکتیکی، مشروط و هدفمند رسیده است. در این روابط، اگرچه طالبان پس از به قدرت رسیدن مجدد در سال ۱۴۰۰ در تلاش برای تعمیق آن بوده است اما آمریکا، تعاملات محدود و مشروط، هم‌زمان با حمایت مالی و انتقاد در برخی حوزه‌ها از حکومت طالبان را دستور کار قرار داده است و شواهد موجود نیز حاکی از تداوم این وضعیت، حداقل در کوتاه‌مدت است. بدیهی است که تلاش طالبان برای تعمیق روابط با آمریکا، اقدام‌های واکنشی چین، ج.ا.ایران، روسیه و … را به دنبال خواهد داشت.

پس از حمله ۷ اکتبر، رژیم صهیونیستی استفاده گسترده‌ از هوش مصنوعی را در عملیات‌های نظامی آغاز کرد؛ از جمله در ترکیب با فناوری تشخیص چهره برای شناسایی مجروحان، تحلیل صدای تماس‌ها برای مکان‌یابی هدف و همچنین پردازش زبان عربی برای رصد پیام‌ها و شبکه‌های اجتماعی. این فناوری‌ها در ترور فرماندهان حماس و یافتن گروگان‌ها به‌کار گرفته شده و به‌مرور ارتقا یافته‌اند.

سوریه پس از سال‌ها جنگ داخلی و سقوط دولت اسد، با یکی از شدیدترین بحران‌های برق در تاریخ خود روبه‌روست. احمد الشرع، هدف خود را برای تأمین هشت ساعت برق در روز تا اواخر فوریه اعلام کرده بود اما تأمین انرژی در این کشور به حدی کاهش یافته که مردم تنها یک تا دو ساعت در روز به برق دسترسی دارند. این بحران نه‌تنها زندگی روزمره را مختل کرده، بلکه چالشی بزرگ برای ثبات سیاسی و اقتصادی کشور به‌حساب می‌آید. در چنین شرایطی، گزینه‌های مختلفی برای حل این بحران مطرح شده‌اند که یکی از آن‌ها استفاده از منابع گاز سرزمین‌های اشغالی است.

دکترین امنیتی ۲۰۲۵–۲۰۲۶ رژیم صهیونیستی، ایران را محور اصلی تهدیدات منطقه‌ای معرفی می‌کند. این سند با تمرکز بر برنامه هسته‌ای ایران، جایگاه محور مقاومت و همکاری‌های امنیتی با آمریکا، سه سناریوی محتمل را ترسیم می‌سازد: توافق جدید با واشنگتن، دستیابی ایران به توان هسته‌ای و تداوم بن‌بست، که برای هرکدام راهبردهایی نظیر مداخله نظامی، فشار اقتصادی و عملیات پنهان پیشنهاد شده است.

تصمیم اخیر رئیس جمهور آمریکا برای تعلیق برنامه‌های کمک خارجی، موجی از خشم و خصومت را در میان گروه‌های ضدایرانی در غرب برانگیخته است. این اقدام اختلال بزرگی در یک سازوکار چند میلیارد دلاری «براندازی» ایجاد کرده است که تحت هدایت آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده “USAID” و بنیاد ملی دموکراسی “NED” قرار دارد؛ دو نهادی که به داشتن سابقه بدنامی در تأمین مالی گروه‌هایی برای تضعیف و بی‌ثبات‌سازی دولت‌های خارجی به منظور پیشبرد منافع آمریکا مشهور هستند.

در سال ۱۴۰۲، واتس‌اپ یک حمله سایبری را افشا کرد که ۹۰ روزنامه‌نگار و فعال را با استفاده از نرم‌افزار جاسوسی بدون کلیک شرکت اسرائیلی Paragon Solutions که توسط ایهود باراک، نخست‌وزیر سابق رژیم تأسیس شده بود، هدف قرار داده بود. این نرم‌افزار جاسوسی که Graphite نام داشت، بدون هیچ گونه تعامل با کاربر، دسترسی کامل به تلفن‌های قربانیان را فراهم می‌کرد. در حالی که پاراگون ادعا می‌کند که فقط با دولت‌های دموکراتیک کار می‌کند، این نقض امنیتی نگرانی‌هایی را در مورد آسیب‌پذیری‌های برنامه‌های پیام‌رسان ایجاد کرده است. آسیب‌پذیری‌هایی که پاسخ به آن نیازمند دفاع سایبری بسیار قوی‌تر است. همچنین باید بررسی شود ترورهای سیاسی که در گذشته انجام شده است تا چه مقدار به این جاسوس افزار مرتبط است.

دکترین سنتی هوایی که از زمان نظریه‌پردازان اولیه مانند جولیو دوئه و بیلی میچل شکل گرفت، بر مجموعه‌ای از اصول بنیادین استوار بوده است. این اصول، که برای دهه‌ها بنیان ساختار و عملیات نیروهای هوایی بزرگ جهان بوده‌اند، بر این فرض کلیدی بنا شده‌اند که “هر کس آسمان را کنترل کند، عموماً سطح زمین و دریا را نیز کنترل می‌کند”. بر اساس این پارادایم، قدرت هوایی یک نیروی ذاتاً راهبردی و عمدتاً تهاجمی است که هدف اصلی آن کسب “برتری هوایی” به عنوان اولین و ضروری‌ترین گام برای دستیابی به پیروزی در هر جنگی است. این دکترین، موفقیت‌های چشمگیری را در جنگ‌های قرن بیستم، از جنگ جهانی دوم تا عملیات طوفان صحرا، رقم زد و این باور را تثبیت کرد که یک نیروی هوایی قدرتمند می‌تواند با نابود کردن نیروی هوایی دشمن و زیرساخت‌های آن، راه را برای پیروزی نیروهای زمینی و دریایی هموار سازد.

بی شک پرداختن به این پرسش نیازمند واکاوی عمیق زوایای پنهان و آشکار بسیاری از اتفاقات رخ داده است و اصولا بررسی کامل این موارد در فضایی این‌چنینی میسر نیست. با این حال در پاسخ به این پرسش باید گفت شاید هر دو و هیچکدام! به صورت کلی در جنگهای مدرن امروز هیچ پیروز و بازنده قطعی وجود ندارد مگر به ندرت و در بعضی شرایط خاص. نکته بسیار مهم‌تری که علیرغم همه فضاسازی های دشمن تلاش شد تا آن را پنهان کنند این است که این جنگ فرای همه ادعاهای آنها با هدفی ماهیتی و تغییر رژیم انجام شده است. برای فهم بهتر ماجرا، ضروری و مهم است که همه‌ی تحلیل های خود را در این جنگ خاص با نگاه بر این واقعیت استوار کنید. در این نوشتار به اختصار به برخی از این مسائل خواهیم پرداخت.

حشد الشعبی که در ایران با نام بسیج مردمی عراق نیز شناخته می‌شود، پس از اشغال موصل توسط گروه تروریستی داعش و با فتوای جهاد آیت الله سیستانی و حمایت جمهوری اسلامی ایران جهت مبارزه با داعش و پاسداری از مکان‌های زیارتی عراق تشکیل شد. بسیاری از تحلیلگران، نقطه آغاز شکل‌گیری حشد الشعبی را فتوای آیت الله سیستانی دانسته‌اند زیرا این فتوا در مشروعیت‌بخشی به حشد الشعبی نقش بسیاری داشته است.

افغانستان از سال ۱۹۹۲ م. (مقطعی که این کشور در اشغال شوروی بود) تا همین اواخر که طالبان کشت تریاک را ممنوع کرد، رتبه اول را در میان تولیدکنندگان تریاک در جهان داشت[۱]. تولید تریاک در این کشور پس از اشغال افغانستان توسط آمریکا و متحدانش در سال ۲۰۰۱ رشد چشمگیری یافت[۲]؛ چراکه مبارزه با […]

به‌تدریج با تشکیل دولت طالبان در سال ۱۴۰۰ هـ .ش و اعمال برخی قوانین نظیر ممنوعیت تحصیل دختران و همچنین نوع حکمرانی و چگونگی ارتباطات این گروه با جامعۀ بین‌الملل، اخبار منتشر شده پیرامون اختلاف‌های درونی طالبان افزایش یافت. کارشناسان حوزه افغانستان در خصوص سطح این اختلاف‌ها اتفاق نظر ندارند؛ برخی این اختلاف‌ها را صرفاً در حوزۀ دیدگاه و بعضاً عملکرد دانسته و بر تبعیت‌پذیری کامل اعضای طالبان از ملا “هبت‌ا… آخندزاده” رهبر طالبان تأکید دارند. برخی دیگر نیز اختلاف‌های مذکور را بنیادی و مبنایی دانسته و معتقدند که در صورت تداوم وضعیت کنونی، اختلاف‌های این گروه در آیندۀ نزدیک منجر به نزاع داخلی می‌شود. نوشتار حاضر تلاشی برای رفع ابهامات ذکر شده پیرامون سطح اختلاف‌های درونی طالبان است. لذا در ادامه، به بررسی سطح اختلاف‌های درونی حکومت طالبان پرداخته می‌شود.

این مقاله به بررسی «دولت موقت سوریه» در شمال سوریه و ارتباطاتش با ائتلاف ملی سوریه و همچنین تقابلها و چشم انداز روابط آتی این دولت با دولت محمد الجولانی می‌پردازد.

این مقاله به بررسی «دولت نجات» در ادلب سوریه و چالش‌هایی که طی این سالها با آنها مواجه بود و در نهایت تبدیل آن به دولت انتقالی فعلی و چشم‌انداز آن برای حکمرانی کل سوریه می‌پردازد.